Ο απόηχος μιας εκδρομής…

Αξέχαστη διήμερη σε Μετέωρα- Μέτσοβο για τον Πολιτιστικό Σύλλογο Κατακόλου «ο Φάρος»

Γράφει ο Θανάσης Χαϊκάλης

Σάββατο ώρα 6 το πρωί. Αμάν ρε παιδιά στο εργοστάσιο θα πάμε; Θύμιζε βάρδια εργοστασίου 6-14 οχτάωρο. Τέλος πάντων φύγαμε. Πω, πω πρωί- πρωί. Τι φάγανε μερικές; Γλώσσα δεν βάλανε μέσα τους. Αμ κι άλλοι; Κοιμισμένοι ήρθαν, κοιμισμένοι συνέχισαν. Τι την ήθελαν την εκδρομή; Ούτε κιχ δεν έβγαλαν. Χαλάλι τους.

Μέχρι να κάνουμε όμως τα σχόλια μας και να πούμε τις καλημέρες μας,(όσοι μίλαγαν)
Εντολή άνωθεν. Στάση!!.Τι έγινε ρε παιδιά; Ναύπακτος..Στάση για φωτό.
Μάλιστα. Δεν φτάνει που τον έχω δίπλα μου και μού ‘ρχεται να τον καρυδώσω, να τον βγάλω και φωτό για να μην το χάσω. (Σιγά το λέω, να μη μ’ ακούσει). Έλα και φύγαμε..
Εύκολο είναι..Ψάχναμε και το Νικολάκη που πήγε ν’ ανάψει κεράκι στην εκκλησία.
(Μεταξύ μας. Στο προ-πο πήγε για τζόκερ, αλλά δεν το λέμε).
Ιτέα……. Καφές, τσιγάρα και ριλάξ. Βρήκαμε κι ένα Πυργιώτη και τον τρελάναμε τον άνθρωπο και δρόμο για Δομοκό. Φαΐ γρήγορα και δρόμο να προλάβουμε τα θαύματα.
Δεν κάνω πλάκα. Μα την Παναγία. Αλήθεια λέω. Θαύμα Πρώτο……

Μετά την διαδρομή που πήρε άριστα (Μπράβο ρε Γιώργο οδηγάρα) Λίμνη Πλαστήρα..
Ότι και να πεις, δε φτάνει να περιγράψεις αυτά που βλέπεις. Γιατί τα μισά και βάλε δεν τα είδαμε. Δεν μπορείς να τα δεις όλα. Τι να πρωτοδείς; Τη λίμνη; Τη φύση; Τη διαδρομή; Τα ρυάκια; Τους συνδυασμούς της φύσης; Μέχρι κι ουρανός είχε βαλθεί να συναγωνισθεί με τα υπόλοιπα στοιχεία της φύσης. Ο ήλιος έκανε τα δικά του παιγνίδια με τα σύννεφα και τις φυλλωσιές και μείς είχαμε τον δικό μας αγώνα με τα κινητά και τις μηχανές για φωτό.

Αλλά δε γινόταν να μείνουμε εκεί. Είχαμε δρόμο μπροστά μας και υποχρεώσεις παράλληλα. Καλαμπάκα λοιπόν. Το χωριό που έχει εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο τρόπο το θαύμα της φύσης.. Μετέωρα.. Ξεκούραση και χαλάρωση. Ναι, ναι. Όπως τ’ ακούτε.
Μα την Παναγία. Αλήθεια λέω. Ξενοδοχείο…Γρήγορο πλύσιμο και δρόμο..Πρέπει να προλάβουμε. Τι;;; Μα τα καλύτερα. Διασκέδαση… Κι όποιος ψάχνει βρίσκει..
Κάναμε βέβαια μια πορεία κανά χιλιόμετρο αλλά… χαλάλι του. Το μαγαζί τέλειο.. Το φαί υπέροχο..κι από κει πέρα… δώστα όλα. Το χορευτικό τμήμα έδωσε τα ρέστα του. Κι από κοντά και οι υπόλοιποι. Να και οι ζεμπεκιές… να και οι σαμπάνιες… και το Κατάκολο για άλλη μια φορά στην επικαιρότητα. Τέλος για σήμερα…. ύπνος…….

Σαν ξημέρωσε ο Θεός την ημέρα φτάσαμε στην περιοχή των θαυμάτων.( Κατ’ αρχή ο Θεός απέδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι Έλληνας. Υπέροχη ημέρα για ν’ απολαύσουμε αυτό που είχαμε μπροστά μας). Γιατί τα Μετέωρα δεν είναι ένας βράχος. Είναι μια τεράστια περιοχή που κάθε σημείο της, έχει το δικό της μοναστήρι, το δικό της βράχο, τη δική της ιστορία. Δεν μπορείς να περιγράψεις συναισθήματα. Αυτά καταγράφονται βαθιά μέσα σου και βγαίνουν κάθε φορά που θέλεις να συνδυάσεις πραγματικές και ουτοπιστικές καταστάσεις. Ίσως να επαληθεύεται η ρήση «κουράστηκα να θαυμάζω».
Πρέπει να φύγουμε όμως. Όχι ευχάριστα, αλλά με ανάμικτα συναισθήματα. Ίσως…..
Το Μέτσοβο μας υποδέχτηκε με κρύο και μυρωδιές. Μα την Παναγία. Αλήθεια λέω..

Κρύο;; Άλλο τίποτα.. Τζάκι;; Στο φουλ.. Κοντοσούβλι, κοκορέτσι, λουκάνικο.. Κι άλλο θες..
Σκάσαμε, απολαύσαμε, ευχαριστηθήκαμε. Όλοι;; Πολλά ρωτάς..Οι ανάποδοι δε λείπουν.
Πάμε.. Τα Γιάννενα περιμένουν. Καλά κάνουν και περιμένουν φίλους σαν κι εμάς για να θαυμάσουν όσα προλάβουν. Η λίμνη βέβαια μας αποζημίωσε. Χωρίς βόλτα… Μην είμαστε υπερβολικοί. Μαραθώνιο κάναμε το διήμερο. Αλλά… το φχαριστηθήκαμε..
Όλοι;;; Ναι ρε.. όλοι. Κι όποιος έχει αντίρρηση… να μην ξανάρθει…. Ντάξει…..
Μα την Παναγία….. Αλήθεια λέω.