Οκτώ χαμένα χρόνια

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”15968″ img_size=”full”][vc_column_text]Η υποχρεωτική ισχύς τεσσάρων συλλογικών συμβάσεων και η επέκταση άλλων που εκτιμάται πως θα ευνοήσει συνολικά 350.000 εργαζόμενους σε πρώτη φάση, σαφώς και αποτελεί ένα απτό δείγμα επαναφοράς σε μεταμνημονιακή κανονικότητα για την αγορά εργασίας, ωστόσο δεν είναι παρά μόνο ένα βήμα και σίγουρα απαιτούνται πολλά ακόμη.

Η υπουργός Εργασίας υπέγραψε τη σχετική απόφαση, ενώ παράλληλα ελέγχει και άλλες για να υπογράψει την επέκτασή τους. Υπολογίζεται ότι 35 συλλογικές συμβάσεις, που αντιπροσωπεύουν μεγάλους παραγωγικούς κλάδους της οικονομίας, πληρούν τους όρους για να τεθούν σε καθολική ισχύ με αποτέλεσμα αυξήσεις αποδοχών και επαναφορά κεκτημένων.

Μέσα σε ένα γενικότερα θετικό αναπτυξιακό κλίμα, αυτές οι κινήσεις σε συνδυασμό με τα αποτελέσματα ενδεχόμενων παρεμβάσεων στο ασφαλιστικό, δημιουργούν το πεδίο για ένα συνολικά ευνοϊκό πακέτο μέτρων για εργαζόμενους αλλά και επιχειρήσεις.

Οι εξελίξεις στα εργασιακά και η προωθούμενη σταδιακή αύξηση των κατώτατων αποδοχών, χωρίς ηλικιακές διακρίσεις,  συναντούν την αποδοχή αρκετών εργοδοτικών οργανώσεων όπως η ΕΣΕΕ και τα Επιμελητήρια, που στην αφετηρία των μνημονίων είχαν επισημάνει ότι το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας δεν εντοπίζεται στις εργασιακές σχέσεις.

Σήμερα, δεν φαίνεται να έχει απομείνει κάποιος που να ισχυρίζεται ότι η πλήρης απορύθμιση στα χρόνια των μνημονίων προσέφερε κάποια «ευελιξία» ή είχε οποιαδήποτε θετική συνεισφορά στην αντιμετώπιση της κρίσης. Για τους ακραίους των δανειστών που τις επέβαλαν και τους εγχώριους οπαδούς τους , επιστροφή στην κανονικότητα για την Ελλάδα υπενθυμίζει την πλήρη αποτυχία των νεοφιλελεύερων πολιτικών για όλη την Ευρώπη. Για την Ελλάδα ήταν 8 χαμένα και καταστροφικά χρόνια, χωρίς αντίκρυσμα.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]