Οι εργένηδες

Αποτελούσαν- λόγω οικογενειακής κατάστασης- ξεχωριστή κοινωνική ομάδα.

Νέοι επιστήμονες, ότι είχαν ξεκινήσει τον επαγγελματικό τους βίο, εργασιομανείς ανάλωναν στο γραφείο τις περισσότερες ώρες του εικοσιτετραώρου.

Το φαγητό στην ολιγόωρη μεσημεριανή ανάπαυλα μόνιμος πονοκέφαλος. Πλήθος τα εστιατόρια που λειτουργούσαν πέριξ και μολονότι η «πάπια Πεκίνου» δεν ήταν στο μενού τους, έκαναν ντελίβερι με «παπιά». Κακά τα ψέματα όμως. Και το νοστιμότερο ετοιματζίδικο φαγητό, δεν συγκρίνεται επ’ ουδενί με το σπιτικό.

«Αρχαιότερος» στο κουρμπέτι ο Νίκος διατηρούσε άριστες σχέσεις με τους συναδέλφους, τους έπεισε εύκολα να δοκιμάσουν τη κουζίνα της κας Αντιγόνης. Για αρχή μαζεύτηκαν πέντε- έξι. Αφού ολοκλήρωσε με επιτυχία τις «διαπραγματεύσεις» ο Νίκος τη ρώτησε με βουλιμία. «Τι καλό θα μας ετοιμάσεις για αύριο;».

Μακαρόνια με κιμά, πήρε την αυθόρμητη απάντηση.

«Θα τα περιμένουμε με το πιρούνι στο χέρι» την ενθάρρυνε.

Με τ’ αχάραγο η κα Αντιγόνη επισκέφθηκε τον χασάπη. Δυο κιλά κιμά και να’ χει μπόλικο λίπος υπογράμμισε.

Γύρισε στη κουζίνα της σχεδόν πετώντας. Έριξε τον κιμά στην κατσαρόλα, ανακατεύοντας συνεχώς να ξεσβολιάσει. Μόλις ήπιε το νερό, συμπλήρωσε μισή κούπα λάδι και το άφθονο σκορδοκρέμμυδο που’ χε ψιλοκόψει νωρίτερα.

Τα αρώματα του τσιγαρίσματος πλημμύρισαν το σπίτι. Έσβησε το μείγμα με τριμμένη φρέσκια ντομάτα, κάμποσο κόκκινο κρασί και χαμήλωσε τη φωτιά.

Μισή ώρα αργότερα μαζί με το αλατοπίπερο πρόσθεσε λίγη κανέλα, γαρίφαλο και κόκκινη πιπεριά να μοσχοβολήσει.

Στη συνέχεια έβαλε στη φωτιά τη μεγάλη χύτρα για τα μακαρόνια. Κατά τις δυο, κατέφθασε ο Νίκος. Σήκωσε το καπάκι της κατσαρόλας και υποδέχθηκε τις μυρωδιές με παρατεταμένα επιφωνήματα ενθουσιασμού.

Η κα Αντιγόνη γέμισε τα αλουμινένια σκεύη από το σούπερ- μάρκετ με το αχνιστό έδεσμα και του ευχήθηκε «καλή όρεξη».

Άντε, καλές δουλειές της ανταπάντησε φεύγοντας βιαστικά με τις σακούλες ανά χείρας. Έχει να γίνει τρικούβερτο τσιμπούσι σκεφτόταν καθ’ οδόν προς το γραφείο…