Δευτέρα πρωί. Μουντός καιρός… μουντή ψυχή.

Φόρεσα πάλι μαύρα ρούχα αφού ο χειμώνας αποφάσισε να διεκδικήσει λίγο χώρο ακόμα στο χρόνο.

Πώς να διαχειριστείς όμως τούτη την αναμονή που φωλιάζει μέσα σου. Την ανάγκη σου να απαλλαγείς από τον χειμωνιάτικο εαυτό σου. Πώς να αντέξεις το γκρίζο, σαν λαχταράς το σκηνικό της νέας εποχής που ακόμα αργεί. Πώς να αλλάξεις διάθεση όταν το φως παραμένει ίδιο; Κι ας πλημμυρίζει γύρω σου το ακριβό της άρωμα.

Τελικά ίσως έχει δίκιο αυτός που είπε πως η άνοιξη είναι ο τρόπος του Θεού να πει: πάμε άλλη μια φορά.

Άνοιξη, την πόρτα σου άνοιξε λοιπόν γιατί δεν αντέχω. Φτάνει πια, να με τυραννάς…