Ντίνα Γανδά: «Τα παιδιά είναι παντού παιδιά!»
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”38535″ img_size=”full”][vc_column_text]Ντίνα Γανδά: Η νηπιαγωγός που δίδαξε 4 χρόνια σε νηπιαγωγείο της Αλβανίας και επέστρεψε στον Πύργο με τις καλύτερες εντυπώσεις
Συνέντευξη στην Ηρώ Ρήγα
Με την Ντίνα γνωριζόμαστε χρόνια, είναι η συνάδελφος φίλη της μητέρας μου, είναι η μαμά του Πάνου και της Νάσιας, είναι από τους πιο ανοιχτούς, δραστήριους και δυνατούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Νηπιαγωγός, με μεγάλη εμπειρία, με ακόμα μεγαλύτερη αγάπη για τα παιδιά και καθότι πνεύμα ανήσυχο τα τελευταία 4 χρόνια υπηρέτησε ως προϊσταμένη του 4/θεσιου Νηπιαγωγείου Κορυτσάς στην Αλβανία και έφυγε όπως η ίδια λέει με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Εστιάσαμε όπως είναι φυσικό σε αυτή της την απόφαση να διδάξει σε ένα σχολείο του εξωτερικού και μάλιστα όχι σε μια οποιαδήποτε Ευρωπαϊκή χώρα, αλλά στην Αλβανία και αυτό από μόνο του παρουσιάζει ως γεγονός ένα εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Σμίξαμε λοιπόν ένα απόγευμα στο «Gotham Coffee, Drinks and Games», του οποίου ιδιοκτήτης είναι ο γιος της Πάνος Χατζηλαζαρίδης, για να πιούμε καφέ και με αφορμή τη συνέντευξη για το αφιέρωμα της εφημερίδας «Πρωινή» στην Εκπαίδευση. Υπολογιστές και κινητά έκλεισαν σχεδόν αυτόματα και η συνάντησή μας αποτέλεσε μια ευκαιρία για μια βαθιά φιλική και ανθρώπινη συζήτηση πέρα των εκπαιδευτικών ζητημάτων…
Θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια για το background σου. Είσαι νηπιαγωγός με εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή. Πώς θα περιέγραφες τη διδακτική σου εμπειρία στο ελληνικό σχολείο;
Γεννημένη στη Θεσσαλονίκη αποφοίτησα από τη Σχολή Νηπιαγωγών και αργότερα από το Παιδαγωγικό του ΑΠΘ. Ξεκίνησα να δουλεύω σαν αναπληρώτρια στη Ζάκυνθο και μετά εδώ στον Πύργο.
Το 2005 περνάω στο Διδασκαλείο των Ιωαννίνων, στο τμήμα Ειδικής Αγωγής. Για μένα ήταν κάτι με το οποίο ήθελα πάντα ν ασχοληθώ. Μετά την αποφοίτηση μου υπηρετώ για πέντε χρόνια στο Ειδικό Νηπιαγωγείο Κρεστένων. Οι εποχές δύσκολες γιατί, ο κόσμος δεν γνωρίζει πολλά και υπάρχει μια προκατάληψη που ήταν δύσκολο να ξεπεραστεί. Οι γονείς δίσταζαν να φέρουν τα παιδιά τους θεωρώντας ότι θα στιγματιστούν.
Και ο περίγυρος βέβαια δεν βοηθούσε αρκετά. Πλανιόταν μια καχυποψία νομίζω και από τους ίδιους τους συναδέλφους και τα κενά στο εκπαιδευτικό μας σύστημα δε βοηθούσαν καθόλου. Νομίζω πως ακόμη υπάρχουν σοβαρά άλυτα προβλήματα. Από την ενασχόληση μου με την Ειδική Αγωγή έμαθα το πόσο πραγματικά μεγάλο, τεράστιο, είναι το κάθε μικρό βηματάκι ενός παιδιού στη γνώση. Έμαθα να εκτιμώ την προσπάθεια και να χαίρομαι με το τόσο δα..
Είσαι μία από τις πιο παλιούς εκπαιδευτικούς συνεργάτες του Φεστιβάλ Κιν/φου Ολυμπίας για Παιδιά & Νέους. Πώς αξιοποίησες τα εφόδια που σου έχει προσφέρει το φεστιβάλ και δραστηριοποιήθηκες εκεί;
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό γιατί με τον ερχομό μου στον Πύργο δυο χρόνια μετά γνώρισα το Φεστιβάλ Κινηματογράφου για παιδιά και Νέους με το οποίο δεν έπαψα να ασχολούμαι εθελοντικά 17 χρόνια τώρα. Πού να φανταστώ ότι στην μικρή επαρχιακή πόλη που ήρθα να ζήσω θα είχα και εγώ αλλά και τα παιδιά μου αυτή την καταπληκτική εμπειρία. Ένας πυρετός δημιουργίας, ένα μοναδικό πολιτιστικό γεγονός. Βοήθησα όσο μπορούσα στις παράλληλες δραστηριότητες που γίνονταν, αλλά και σε εκδηλώσεις στα σχολεία. Αργότερα υπήρξα και ιδρυτικό μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης των Εκπαιδευτικών Α/θμιας και Β/θμιας.
Πώς πήρες την απόφαση να διδάξεις σε σχολείο στο εξωτερικό; Ήταν κάτι που ονειρευόσουν; Τι διαδικασία έπρεπε να ακολουθήσεις για να επιτευχθεί ο στόχος σου;
Από τη φύση μου ανήσυχη ήθελα να φύγω σε σχολείο του εξωτερικού. Έκανα κάποιες προσπάθειες μέσω των αποσπάσεων εξωτερικού για Γερμανία και αργότερα για Ρουμανία αλλά δεν συνέβη λόγω έλλειψης θέσεων. Μετά από λίγους μήνες το Υπουργείο με καλεί και με ενημερώνει ότι υπάρχει ανάγκη για Αλβανία και ότι θα έπρεπε ν απαντήσω άμεσα αν ενδιαφέρομαι. Δεν κρύβω ότι ήταν μια χώρα που δεν θα είχα σκεφτεί ποτέ. Υπήρξε μια αμηχανία από την οικογένεια και τους φίλους για το αν θα έπρεπε να το κάνω. Θυμάμαι ότι Αλβανοί γονείς παιδιών προσπαθούσαν να με αποτρέψουν.
Τον Φλεβάρη του 2013 βρέθηκα τελικά στην Κορυτσά. Πόλη νοτιοανατολικά στην Αλβανία μόλις 30 χλμ. από τα ελληνικά σύνορα. Τα συναισθήματα ανάμικτα. Διαφορετικές εικόνες, μείον 10 βαθμούς Κελσίου κτίρια που μαρτυρούσαν άλλες εποχές. Αυτή η πόλη έμελλε όμως να γίνει κάτι σαν δεύτερη πατρίδα.
Το σχολείο υπέροχο, λίγο έξω απ’ την πόλη, με 480 παιδιά απ’ τα οποία 80 νήπια. Οι 12 εκπαιδευτικοί διαφόρων ειδικοτήτων που είχαμε αποσπαστεί κάναμε αποκλειστικά την ελληνική γλώσσα (ποσοστό 75% αλβανικά-25% ελληνικά).
Και για να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν μιλάμε για Βόρεια Ήπειρο. Υπάρχει κάποιο ποσοστό ομογενών κυρίως Βλάχων. Τα υπόλοιπα παιδιά δεν είχαν σχέση με Ελλάδα αλλά επιθυμούσαν να φοιτήσουν σε Ελληνικό σχολείο. Βλέπετε η γειτονική τους Ελλάδα και η φοίτηση αργότερα σε Ελληνικά πανεπιστήμια είναι μια πόρτα για την Ευρώπη.
Πώς θα αξιολογούσες τα δύο εκπαιδευτικά συστήματα, της Ελλάδας και της Αλβανίας;
Τα εκπαιδευτικά μας συστήματα έχουν μεγάλες διαφορές. Το αλβανικό θυμίζει παλιές δικές μας εποχές. Γενικά βέβαια η Αλβανία είναι κάποια χρόνια πίσω και σε νοοτροπία και σε υποδομές. Υπήρχαν βέβαια και πολλές ελλείψεις σε υλικό κατάλληλο για ελληνόφωνη εκπαίδευση. Και για μια ακόμη φορά σαν εκπαιδευτικός έπρεπε να βάλω διπλό μεράκι και φαντασία!
Σκέφτομαι κάποια στιγμή να ενημερώσω την αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας για τις παραπάνω ελλείψεις και είμαι διαθέσιμη να προτείνω τρόπους και υλικό που θα μπορούσαμε να έχουμε για τα Νηπιαγωγεία στο εξωτερικό.
Τι δυσκολίες αντιμετώπισες; Δυσκολίες με τη γλώσσα ή με τους συναδέλφους; Πόσο δύσκολο ήταν να προσαρμοστείς στην εκεί πραγματικότητα;
Η συνεργασία μου με το ντόπιο προσωπικό άψογη. Σε εποχές δύσκολες οικονομικά και για τους ανθρώπους εκεί περισσότερο, μια και οι μισθοί είναι το 1/3 περίπου των δικών μας, η συνέπεια και η εργατικότητά τους ήταν αξιοθαύμαστη.
Τι εισέπραξες από τα παιδιά εκεί; Συγκριτικά με τα παιδιά εδώ..
Τα παιδιά παντού παιδιά..!!!
Μια και δεν μπορούσαν να μιλήσουν ελληνικά και ούτε εγώ Αλβανικά επικοινωνούσαμε στην αρχή με δικές μου αυτοσχέδιες κάρτες λέξεων μέχρι να φτάσουμε σε επίπεδα συνεννόησης. Οφείλω βέβαια να πω πως παράλληλα μάθαιναν σ’ εμένα τις αντίστοιχες αλβανικές λέξεις με επιμονή στη σωστή μου προφορά.
Πόσο καιρό έκατσες εκεί; Πώς θα περιέγραφες τη γενικότερη εμπειρία στο αλβανικό σχολείο;
Υπηρέτησα για 4 χρόνια ως προϊσταμένη του 4/θεσιου Νηπιαγωγείου και έφυγα με τις καλύτερες εντυπώσεις. Οι μύθοι που κατά καιρούς άκουγα καταρρίφτηκαν μια και αυτά τα χρόνια έζησα σε μια όμορφη πόλη, φιλόξενη, ήσυχη, ασφαλή με έντονο το ελληνικό στοιχείο μια και οι περισσότεροι είχαν βρεθεί στην Ελλάδα από 5 έως και 25 χρόνια σαν μετανάστες. Σε μια πόλη που μ’ έκανε να νιώθω δική της και με ανθρώπους που έδειξαν μεγαλείο και ανθρωπιά σε μια πολύ δύσκολη προσωπική δοκιμασία που μου έτυχε τα χρόνια που ήμουν εκεί.
Η επάνοδος στον Πύργο; Ποια τα επόμενα σχέδιά σου;
Η επιστροφή εδώ είναι κομματάκι δύσκολη. Χαίρομαι όμως που είμαι με την οικογένεια και κάποιους λίγους ξεχωριστούς φίλους και πάλι μαζί στην καθημερινότητα. Οι ανησυχίες βέβαια δεν σταματούν. Σκέφτομαι να κάνω μια προσπάθεια για περαιτέρω σπουδές… θα δούμε.
Τη ζωή την αρπάζεις απ’ τα μαλλιά. Κι εγώ που βρέθηκα και χωρίς αυτά, το γνωρίζω λίγο καλύτερα.
Ευχαριστώ πολύ για την συζήτησή μας.
Και επιτρέψτε μου…
Ερμιόνη, Κατερίνα, Ειρήνη, Αντελίνα ευχαριστώ για την κάθε μέρα.
Σε ευχαριστώ πολύ Ντινάκι, καλή συνέχεια σε ό,τι επιλέξεις να καταπιαστείς στο μέλλον, είμαι σίγουρη ότι θα διαπρέψεις και πάλι!
[/vc_column_text][vc_media_grid grid_id=”vc_gid:1504890520908-20829b34-e772-7″ include=”38541,38542,38544,38543,38540,38539,38537,38536,38535″][/vc_column][/vc_row]
