«Να ‘ναι καλά ο παπάς της ενορίας…»

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”37749″ img_size=”full”][vc_column_text]Τελικά επήλθε ρεαλισμός. Χωρίς εξετάσεις –πάει και τελείωσε- μεγάλη πόρτα δεν θα διαβείς. Ή αν το θέλετε  στο πιο επίσημο «δεν μπορεί να υπάρξει εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς εξετάσεις». Και για να το εμπεδώσουμε καλύτερα από ‘δω και μπρος οι Πανελλήνιες θα αποκτήσουν και μια μικρή αδερφή. Προς το παρόν κυοφορείται και θα σκάσει μύτη τον Γενάρη.

Και μια και θα έχουμε γεννητούρια αποφάσισαν να κάνουν και βαφτίσια μαζί. Έτσι τώρα θα λέγονται «κεντρικά οργανωμένες εξετάσεις».

Όμως η «νεογέννητη» δεν θα έχει τα ίδια δικαιώματα. Μόνο εάν βελτιώνει τις επιδόσεις της μεγάλης αδελφής θα λαμβάνεται υπόψιν. Μην τα ισοπεδώσουμε κι όλα. Τόσα χρόνια στα θρανία δικαιούται κι αυτή ένα «μπόνους». Τώρα για να μην απογοητευθούν τελείως οι «αδύνατοι στα γράμματα» και τα βάψουν μαύρα τους έχω μια άκρως διδακτική ιστορία.

Καντηλανάφτης ο παππούς το ίδιο και ο πατέρας και ο γιος το ίδιο θα ‘τανε. Ήρθε όμως νέος παπάς στην ενορία και άλλαξε τα πράγματα. «Από εδώ και πέρα μόνο εγγράμματοι θα εργάζονται στο ναό». Μάταια τα παρακάλια του γιου. «Παπά μου μόνο καντήλια ξέρω να ανάβω. Τι θα απογίνω». Τίποτα ο παπάς.

Για την ταπεινή δουλειά βρέθηκαν πολλά γραμματιζούμενα παιδιά, έκαναν και τα γραφειοκρατικά της εκκλησίας. Τι να κάνει και ο μικρός καντηλανάφτης ξεκίνησε δουλειές του ποδαριού. Αδικήθηκε, λοιδορήθηκε μα δεν πτοήθηκε και με το εμπόριο αναμίχθηκε. Ανακάλυψε πως ήταν καλός, τόσο που έγινε μεγάλος και τρανός.

Μα κάθε φορά που έκπληκτος ο αντισυμβαλλόμενος τον έβλεπε να μονογράφει τη συμφωνία με ένα σταυρό αναρωτιόταν μεγαλόφωνα. «Δεν μπορώ να διανοηθώ που θα φτάνατε, αν γνωρίζατε και γράμματα».

Και αυτός κουνώντας με συγκατάβαση το κεφάλι απαντούσε. «Καντηλανάφτης θα ‘μουνα! Ναι ‘ναι καλά ο παπάς της ενορίας…»[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]