Του Νίκου Τσούλια
Η σχέση μου με την κεντροαριστερά απορρέει από την κουλτούρα μου. Είναι τρόπος σκέψης και αντίληψη ζωής. Δεν είναι απλά και μόνο κομματική επιλογή. Συνδέεται με την κοσμοθεωρία μου και την ιδεολογία μου, με το πώς θέλω το μέλλον της χώρας μας, με το πώς βλέπω τα κοινωνικά κινήματα, τον κόσμο της εργασίας, την οικονομία, το κράτος, το μοντέλο διακυβέρνησης, το εκπαιδευτικό σύστημα κλπ
Θεωρώ ότι η μόνη ουσιαστική διέξοδος της χώρας από την κρίση και κυρίως η δυναμική για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, που είναι θέμα εθνικό και απόλυτα στρατηγικό, μπορεί να προκύψουν κυρίως μέσα από τη γενικότερη πολιτική φυσιογνωμία του χώρου αυτού.
Η κεντροαριστερά εκφράζει τις μετριοπαθείς και δημιουργικές δυνάμεις της χώρας. Προτείνει ένα συνολικό μοντέλο ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας για μια ουσιαστική πρόοδο χωρίς μεγαλοστομίες και βερμπαλισμούς. Αντιμάχεται το λαϊκισμό αλλά και την αγοραία νεοφιλελεύθερη εκδοχή της πολιτικής. Προάγει την πολιτική συνεργασία και τον ουσιαστικό διάλογο. Αντιστρατεύεται την πολιτική του μίσους και της διχόνοιας, που τόσο συστηματικά καλλιεργούν η αριστερά του λαϊκισμού και η δεξιά του νεοφιλελευθερισμού.
Συνδέθηκε με τις μεγάλες λαϊκές και κοινωνικές κατακτήσεις. Κανένας δεν μπορεί να εξοβελίζει τις φωτεινές περιόδους στην ιστορία της χώρας μας. Γιατί υπάρχει και μια τάση χυδαιολογίας και υποκουλτούρας στην εποχή μας, να συκοφαντούνται συλλήβδην όλοι οι πολιτικοί αλλά και η ίδια η πολιτική ως έννοια και ως θεσμός. Είναι μέγα λάθος. Γιατί αν τσουβαλιάζονται και οι πολιτικοί που λάμπρυναν τη χώρας μας (Καποδίστριας, Τρικούπης, Ε. Βενιζέλος, Γ. Παπανδρέου, Α. Παπανδρέου, Σημίτης κλπ), τότε από πού προέκυψε η εικόνα της χώρας μας που έχει κατακτήσει σημαντική θέση στο διεθνή καταμερισμό εργασίας – και αυτό ανεξάρτητα από την κρίση – και πώς η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα των Βαλκανίων και της ευρύτερης περιοχής που έχει το ευρωπαϊκό πολιτικό και πολιτιστικό κεκτημένο και δεν μοιάζει με καμιά άλλη χώρα στη Ν.Α. Μεσόγειο;
Αλλά υπάρχει και απόλυτη προσωπική θεώρηση, που θα την καταθέσω. Δεν αισθάνομαι καμιά ενοχή για τα λάθη και τις αδυναμίες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αλλά, από την άλλη πλευρά, δεν θα μηδενίσω το πρωτόγνωρο δημιουργικό έργο του, την εθνική συμφιλίωση, το κράτος πρόνοιας, το ΕΣΥ κλπ κλπ. Γιατί έχω βαθιά συνειδητοποιήσει ότι αν δεν μπορείς να αξιολογείς σωστά τα γεγονότα και την πραγματικότητα, η ίδια η ζωή σε εκδικείται.
Και είναι καλό να απολογούμαστε – γραπτά για να ελεγχόμαστε –, γιατί με πολύ εύκολο τρόπο στους σημερινούς παρακμιακούς καιρούς μας πολλά ανεύθυνα λέγονται. Ο καθένας μας με περισσή ευκολία βρίζει και χυδαιολογεί έναντι όποιου νομίζει χωρίς να έχει κανένα αντικειμενικό στοιχείο. Μάλιστα έχει γίνει της μόδας η εξής πρακτική. Όσο περισσότερο βρίζεις τους πολιτικούς και τα δημόσια πρόσωπα, να αυτοθεωρείσαι ότι είσαι και «καθαρός» και επαναστάτης και ηθικός και καλός αναλυτής… Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν είναι ο Άκης, ο Γιάννος, ο Μαντέλης κλπ κλπ. Ήταν κίνημα λαού, μοναδικό στην ιστορία της Ελλάδας.
Δεν είχα ποτέ κανένα κομματικό αξίωμα παρά μόνο την ιδιότητα του μέλους, που ήταν βασικό δικαίωμά μου ως ενεργού πολίτη, και του υποψήφιου βουλευτή μια φορά το 2003. Δεν είχα καμιά οικονομική απολαβή παρά μόνο το μισθό μου. Συμμετείχα στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων – σε συνθήκες ακόμα και βαρβαρότητας – υπερασπιζόμενος τα αγαθά της δημόσιας εκπαίδευσης και τη φυσιογνωμία του εκπαιδευτικού επαγγέλματος.
Μου αρέσει να υπερασπίζομαι την πολιτική επιλογή μου όχι μόνο απέναντι στο ρεύμα λαϊκισμού και ανορθολογισμού, που απλώθηκε με τόση ευκολία αυτή την εποχή, αλλά και ως σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, ως μόνιμη επιλογή μου στην πολιτική ζωή του τόπου μας, και καμαρώνω γι’ αυτό!
