Μόνη «σωτηρία» οι αγορές: Η μεγάλη ειρωνεία
Ένα ακόμα επεισόδιο στο ατέρμονο σήριαλ των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές έλαβε τέλος. Το ραντεβού της 5ης Δεκέμβρη για την ελάφρυνση του δημόσιου χρέους ολοκληρώθηκε, με τις απόψεις για τα αποτελέσματα του να κινούνται σε εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις.
Με την κυβέρνηση και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς να συμπεραίνουν ότι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα που αποφασίστηκαν- εκτιμάται ότι θα αποφέρουν μια ελάφρυνση του χρέους κατά 42 δις ευρώ μέχρι το 2060- είναι πολύ πιο φιλόδοξα απ’ ότι αρχικά αναμενόταν. Κι από την άλλη, το ΔΝΤ να εμμένει στη θέση ότι θα έπρεπε να είναι πολύ πιο γενναία και να συνοδεύονται από τα «απαραίτητα» νέα μέτρα λιτότητας. Φυσικά δεν χρειάζεται να αναφέρουμε τη θέση των κομμάτων της αντιπολίτευσης τα οποία αποφάνθηκαν ότι ο θησαυρός ήταν άνθρακες. Με την αντικειμενική αλήθεια όπως πάντα να βρίσκεται κάπου στη μέση.
Έγραφα σε πρόσφατο σημείωμα, ενόψει της συνεδρίασης του Eurogroup ότι ελπίζω «η λογική να βάλει το χέρι της» γιατί συζήτηση περί «δικαιοσύνης» δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Και το λέω αυτό γιατί η «βραχυπρόθεσμη απόφαση» των δανειστών μας ουδόλως θα επηρεάσει τον καθημερινό Γολγοθά των Ελλήνων. Εύχομαι μόνο- αυτό μένει να το δούμε- οι αγορές να εκτιμήσουν ότι κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Γιατί είναι ηλίου φαεινότερο ότι μόνο αν αντικαταστήσουμε τα δανεικά του κ. Σόιμπλε με εκείνα των αγορών υπάρχει ελπίδα να γλιτώσουμε από την «αλληλεγγύη» των θεσμών. Διαφορετικά θα πρέπει να αναζητήσουμε τον «Μέγα Αλέξανδρο» στην άλλη ζωή…
