Μιλώντας στα παιδιά μου για το Πολυτεχνείο

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”11513″ img_size=”full”][vc_column_text]Στα ίδια μέρη…

Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία. Κάθε δρόμος έχει την ιστορία του. Οι δρόμοι δεν γίνονται μόνο με πίσσα και τσιμέντο. Οι δρόμοι γίνονται κυρίως με τον ιδρώτα και το αίμα των ανθρώπων. Και όχι μόνο οι δρόμοι, αλλά και τα κτίρια και τα σπίτια και όλα τα δημιουργήματά του.

Το Πολυτεχνείο έγινε το «Πολυτεχνείο», ο χώρος και το σύμβολο της ελευθερίας ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών, επειδή κάποιοι δεν έκαναν πίσω ακόμη κι όταν είδαν το τεθωρακισμένο να έρχεται κατά πάνω τους.

Και δεν είναι μόνο το αίμα που έβαψε το χώμα κόκκινο εκείνη την ημέρα, ούτε η πόρτα που τσαλακώθηκε από τις ερπύστριες της δικτατορίας.

Είναι όλοι όσοι στη διάρκεια της επταετίας βρέθηκαν στα κολαστήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, στα μακρονήσια της εξορίας, αιμόφυρτοι στο πεζοδρόμιο ή βαθιά μέσα στο χώμα. Με πρώτους τους νεκρούς που καί υπήρξαν φυσικά, καί έχουν αναγνωριστεί, από την πιο ηρωική πράξη αντίστασης μέχρι την πιο μικρή αλλά καθόλου ασήμαντη εναντίωση, ο ελληνικός λαός έχει να υπερηφανεύεται ότι ξαπόστειλε τους χουντικούς, εγκαινιάζοντας έτσι την πιο ειρηνική και ευημερούσα περίοδο στην ταραχώδη νεοελληνική ιστορία του.

Αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, όπως άλλωστε δεν αμφισβητείται οτιδήποτε αληθές στέκεται απέναντι στο σύνολο των μυθευμάτων, των στρεβλώσεων και των τερατωδών συνήθως ψεμάτων εκείνων οι οποίοι επιχειρούν διαχρονικά να παραχαράξουν την ιστορία.

Δεν πείθουν κανέναν πια, ούτε καν τώρα που η εποχή ευνοεί την εκκόλαψη φιδιών, σκουληκιών και πάσης φύσεων χαμερπών όντων. Απ’ άκρη σ’ άκρη, σε όλη την Ελλάδα το Πολυτεχνείο γιορτάζεται και αναγνωρίζεται κάθε χρόνο ως το υπέρτατο και συμβολικό γεγονός του αγώνα του ελληνικού λαού για ελευθερία.

Πρόσφατα ένας από εκείνους τους απερίγραπτους τύπους, που τον ελεύθερο του χρόνο πουλάει (ή τουλάχιστον τον πουλούσε αφού τον πήραν χαμπάρι και εγκατέλειψε άρον άρον τις τηλεπωλήσεις) φύκια και μεταξωτές κορδέλες στους Ινδιάνους ή θαυματουργά νανογιλέκα στους ταλαίπωρους συνταξιούχους, υποστήριξε ότι «η κυριότερη αιτία της κακοδαιμονίας της Ελλάδας είναι η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς». Αυτό θέλουν να κάνουν τα παιδιά μας να πιστέψουν: Ότι για όλα φταίνε οι αριστεροί ή ακόμη χειρότερα, ο αριστερός τρόπος σκέψης.

Η αλήθεια όμως είναι πως η αιτία των εθνικών μας δεινών φανερώνεται μέχρι σήμερα ολοκάθαρα στην περίπτωση όλων εκείνων οι οποίοι συνεργάστηκαν με τους ναζί και δεν τιμωρήθηκαν ποτέ γι’ αυτό. Αν είχαν τιμωρηθεί όπως τους άρμοζε, οι φυσικοί και ιδεολογικοί επίγονοί τους δεν θα μας έκαναν σήμερα κηρύγματα. Θα κρύβονταν ντροπιασμένοι στις υγρές σπηλιές τους.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]