Μικρή «απόδραση»… (στον Γιάννη και την Έννη)
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”14354″ img_size=”full”][vc_column_text]Ήρθε και έδεσε η σύναξη των δημοσιογράφων το Σαββατοκύριακο στα Γιάννενα, με την αργία του Αγίου Πνεύματος τη Δευτέρα και είπα να εκμεταλλευτώ το τριήμερο που μου «κάτσε» ροβολώντας μια βόλτα στο κλεινόν άστυ όπου πάντα με περιμένουν ανυπόμονα καλοί φίλοι.
Βολιδοσκόποι όλοι, των οιωνών, κυνηγοί του αιωνίως εφήμερου και λάτρεις της καλής παρέας, έχουμε το συνήθειο να «ρεφενίζουμε» καθότι θεωρείται βαριά προσβολή να παρακάμψει κάποιος την ομήγυρη και να πληρώσει μοναχός τη λυπητερή. Συμφωνούμε βλέπετε ότι ο πολιτισμός της κοινής συνεισφοράς– που να υπενθυμίσω έλκει τις καταβολές του στα εξ οβολών δείπνα της αρχαιότητας- αποτελεί κανόνα του συνευρίσκεσθαι και ουδόλως οφείλεται στη κρίση. Και όπως συνηθίζει να λέει ο μονίμως φιλοσοφών Γιάννης πρόκειται για βίωση της άμεσης δημοκρατίας κάτι που ουδέποτε θα αντιληφθούν οι ισχυροί του χρήματος.
Στήνεται λοιπόν τα βράδια ραβαΐσι στα συνοικιακά ταβερνεία και σαν αρχίσουν οι επιδράσεις του οίνου, ελευθερώνονται τα αηδόνια που κρύβει στο λαιμό της η Έννη και όλα μοιάζουν μαγικά. Ξυπνούν τα μεράκια, επί- κοινωνούν απευθείας με το συναίσθημα και ξεκλειδώνουν οι ψυχές.
Προχθές την ώρα που ένα αναπάντεχο φθινόπωρο επισκέφθηκε τη πόλη στο παρά ένα του καλοκαιριού. Με οδηγητή του νου τον Βάρναλη για να πηγαίνουν κάτω τα φαρμάκια…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
