Μια κοινωνία αλλού…

Έτσι γινόταν πάντα. Έτσι θα γίνει και τώρα. Από τη μια η κυβέρνηση θα προσπαθεί να πείσει για τα θετικά της συμφωνίας που υπέγραψε με τους θεσμούς, και από την άλλη η αντιπολίτευση θα προσπαθεί να την μηδενίσει.

Μα αυτή δεν είναι η δουλειά της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης; Ιδιαίτερα σε περιόδους σαν αυτή που κυριαρχεί ο διάλογος κωφών.

Άλλωστε με ποιο ηθικό έρεισμα «δικαιούται να ομιλεί μια κυβέρνηση που φορτώνει τη χώρα με ένα νέο βαρύ πρόγραμμα επώδυνων μέτρων και που καθυστέρησε εγκληματικά να καταλήξει σε συμφωνία;» όπως υποστηρίζει η αντιπολίτευση. Και πως διεκδικεί το δικαίωμα να ομιλεί μια αντιπολίτευση που «φέρει την καθολική ευθύνη για την χρεοκοπία της χώρας και για τα δεινά που μοιραία ενέσκηψαν;» όπως της καταλογίζει η κυβέρνηση.

Και η αλλοπαρμένη κοινωνία; Η αλλοπρόσαλλη, κουρασμένη, απογοητευμένη, απελπισμένη με την κατάσταση που επικρατεί στην καθημερινότητα της, με τις όποιες προσδοκίες της να έχουν καταρρεύσει, και θυμωμένη από τα ψέματα των πολιτικών ταγών ημετέρων και ξένων;

Αυτή πως θα μάθε την αλήθεια; Υπάρχει όραμα, υπάρχει σχέδιο, υπάρχει ελπίδα για το αύριο;

Δυστυχώς ούτε Πυθία ούτε μάντης Τειρεσίας υπάρχουν για να ρωτήσει και να μάθει τα μελλούμενα.

Γι’ αυτό είναι μια κοινωνία αλλού…