Μετράμε πάλι πληγές

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”40098″ img_size=”full”][vc_column_text]Γίναμε πάλι μάρτυρες της καταστροφής σε στρέμματα δουλεμένης με τον ανθρώπινο μόχθο γης, σε δέντρα, σε σπίτια, ευτυχώς όχι σε ανθρώπινες ζωές αυτή τη φορά.

Όποιος έχει ζήσει την πύρινη κόλαση από κοντά, όποιος δεν κοιμήθηκε βράδια ολόκληρα από την αγωνία που μπορεί να φτάσει ο Αρμαγεδδώνας και αν οι φλόγες θα απειλήσουν ότι αγαπάει, δεν μπορεί να έμεινε ασυγκίνητος από όσα είδαμε είτε από κοντά είτε από τις οθόνες της τηλεόρασης όλο αυτό το καλοκαίρι και κυρίως τις τελευταίες μέρες. Δεν είναι μόνο η φυσική ομορφιά που χάνεται –ίσως ανεπιστρεπτί-, το ζωογόνο πράσινο που μπορεί να ξεκουράζει κάθε ταλαιπωρημένο βλέμμα, η δροσιά που μπορεί να νικά κάθε καύσωνα καιρικό ή πνευματικό.

Είναι που μαζί τους χάνονται όνειρα, ελπίδες, έργα ανθρώπων, ένας πλούτος που δεν μετριέται σε χρυσό.

Ο άνθρωπος λέει έγινε πιο σοφός, όταν ο Προμηθέας του χάρισε τη φωτιά για να μπορεί να ζεσταθεί, να φτιάξει εργαλεία, να μαγειρέψει. Τι ειρωνεία. Το όργανο της σοφίας –το κλεμμένο δώρο των Θεών- έγινε όργανο καταστροφής στα χέρια ασυνείδητων.

Και το αποτέλεσμα είναι ορατό. Ένα μαύρο και γκρίζο πένθιμο τοπίο. Που φιλοξενεί πλέον μόνο κουφάρια. Δένδρων, φυτών, ζώων και μαζί τους ανθρώπινα όνειρα που έγιναν ερείπια…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]