«Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι…»

Τα λόγια που αγγίζουν την καρδιά μας, που μας συγκινούν και μας παρηγορούν, δεν είναι μόνο των αγαπημένων μας αλλά πολλές φορές τα ακούμε από τον απλό άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα μας.

Απλοί καθημερινοί άνθρωποι που σώζουν την αισιοδοξία και την πίστη σ’ αυτόν τον κόσμο.

Άνθρωποι της διπλανής πόρτας που τα λόγια τους κατορθώνουν να γκρεμίζουν τη μεσοτοιχία που έχουμε χτίσει ανάμεσα μας με τα υλικά της απογοήτευσης και της απομόνωσης.

Έναν τέτοιο άνθρωπο συνάντησα τις προάλλες, να μιλά με τόση καλοσύνη σε έναν από τους πολλούς άνεργους που παράγει η σημερινή κοινωνία, που δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο πειρασμό να κοντοσταθώ και την ακούσω.

Δεν τον παρηγορούσε. Προσπαθούσε να τον προτρέψει, να μην … «εγκαταλείψει», αγγίζοντας πολλές φορές το χέρι του.

Την κοιτούσε ανέκφραστος στην αρχή. Μα λίγο αργότερα, λες και τα λόγια της τον είχαν μαγέψει, ένα δειλό χαμόγελο άρχισε να σχηματίζεται στα χείλη του. Οι λέξεις που με δυσκολία έβγαιναν από το στόμα του, ένα παράπονο. «Είμαι σε αδιέξοδο. Δεν μπορώ να πληρώσω λογαριασμούς, να συντηρήσω σπίτι, να προσφέρω στην οικογένεια μου… Και δεν θέλω να έχω σχέσεις με τους ανθρώπους γιατί ντρέπομαι… Σ’ ευχαριστώ για τα λόγια σου. Μου δίνουν δύναμη να βρω το κουράγιο να πάρω ξανά τη ζωή στα χέρια μου».

Απομακρύνθηκα συγκινημένη. Στο μυαλό μου ήρθαν αυτόματα οι στίχοι του Μάνου Ελευθερίου τραγουδισμένοι από τον Γιάννη Χαρούλη, που τώρα συνειδητοποίησα πλήρως το νόημα τους.

«Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι, τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές…».