Μακράν οι καλύτεροι

Σίγουρα οι απαντήσεις στο ερώτημα «Πώς σας φάνηκε η τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων του Ρίο» θα είναι περισσότερες από μία.  Άλλοι θα συγκινήθηκαν με τη λιτή τελετή, με το οικολογικό της μήνυμα, με την ολυμπιακή ομάδα των προσφύγων, με την επιλογή του Βαντερλέι Ντε Λίμα  για το άναμμα του βωμού που στο πρόσωπό του αναγνωριζόταν η προσπάθεια και όχι η νίκη.

Άλλοι πάλι θα θύμωσαν για άλλη μια φορά για τα λεφτά που σπαταλήθηκαν , όταν έξω από το ιστορικό «Μαρακανά» και πίσω από τα θεαματικά βεγγαλικά , ο λαός είναι βυθισμένος στη φτώχεια και την ανέχεια, και η εγκληματικότητα σπάει κάθε ρεκόρ στις φαβέλες.

Εμένα πάντως  μου άρεσε πολύ η τελετή έναρξης. Θαύμασα την προσπάθεια διοργανωτών και εθελοντών το υπέροχο περπάτημα της καλλονής, των ηλικιωμένων μουσικών π, που πάνω στα τρεμάμενα πόδια τους χόρευε ξέφρενα η ψυχή τους, των χορευτών με τα απίστευτα γυμνασμένα κορμιά. Θα βάλω τους πέντε πράσινους κύκλους και το σήμα της ειρήνης με το δέντρο, πλάι στον Μίσα της Μόσχας , στο άναμμα με βέλος του βωμού της Ισπανίας, στο απόλυτα συγχρονισμένο πολύχρωμο πλήθος με τα τύμπανα  των εθελοντών του Πεκίνο.

Με τίποτα όμως, πλάι στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας. Αυτοί για μένα ήταν μακράν οι καλύτεροι…