Μαθήματα ζωγραφικής…

Μεταξύ σχολείου και φροντιστηρίων ανδρώθηκε ο Ηρακλής. Μόνο τα Κυριακάτικα πρωινά άλλαζε δρομολόγιο, συνοδεύοντας τον παππού στη γειτονική εκκλησία όπου ήταν καντηλανάφτης.

Ορφανός από πατέρα- ήταν μόλις εφτά χρονών όταν εκείνον τον έφαγε το θεριό- μεγάλωσε ακούγοντας με συστολή τις διδαχές της μάνας του. Στα δεκαεφτά του, πέρασε με ευκολία στη Γεωπονική Θεσσαλονίκης. Χάρηκε η δόλια μάνα, αν και η σκέψη του επικείμενου χωρισμού της κάθισε σαράκι στη καρδιά.

Το χάρηκε και ο ίδιος και είπε για πρώτη φορά να βγει με τους φίλους να το γιορτάσει.

Στο δρόμο αποφάσισε αίφνης να κάνει μια μικρή παράκαμψη και να γνωρίσει επιτέλους τα μοντέλα του «ατελιέ ζωγραφικής». Αναβαίνοντας διστακτικά τα σκαλοπάτια στον αριθμό 9 νόμισε πως είδε να εξέρχεται ο επίτροπος της ενορίας. Τον χαιρέτησε με σεβασμό μα εκείνος προσποιήθηκε πως δεν τον αναγνώρισε. Συνηθισμένες οι ιέρειες του φτερωτού θεού να συναναστρέφονται ανέραστους παραλυμένους, σκανδαλιστήκαν στο έπακρο από την εξόφθαλμη αγνότητα του Ηρακλή. Τους άναψε τα αίματα το διαρκές του κοκκίνισμα. Η Ρόζα προς την οποία ο μικρός εκδήλωσε υπερβάλλουσα έλξη, έγνεψε με νόημα στις συναδέλφους και τον οδήγησε στο ροζ δωμάτιο. Μη φοβάσαι, θα σου διδάξω το πραγματικό νόημα της ζωής, του γουργούρισε σπρώχνοντας τον απαλά στα βελούδινα κλινοσκεπάσματα.

Σε παρόμοιες περιστάσεις η κάμερα απομακρύνεται από τις επίμαχες σκηνές, εστιάζοντας στον αδιάφορο διάκοσμο των ντουβαριών. Ύστερα από μισή ώρα ακραίας μέθης, ζούμαρε ξανά στο πρόσωπο του Ηρακλή που ήταν ζωγραφισμένο ολόκληρο από ένα πλατύ χαμόγελο ευδαιμονίας.

Θες η γοητεία της αποπλάνησης του μικρού, θες η γυναικεία ζηλοτυπία, τις επόμενες μέρες άπασες οι πεταλουδίτσες του παρέδωσαν ανάλογα ιδιαίτερα μαθήματα. Κι αυτός όπως συνήθιζε πάντα αποδείχθηκε επιμελέστατος μαθητής. Κι αν κρίνουμε από τη συχνότητα και τη διάρκεια των διδακτικών ωρών μάλλον σημείωνε θαυμαστές επιδόσεις.

Τόσο που άρχισε να το σκέφτεται σοβαρά- όσο πλησίαζε ο καιρός- που να ξενιτευόταν τώρα στη μακρινή Θεσσαλονίκη και να αφήσει τη δόλια μάνα του μονάχη με το σαράκι στη καρδιά…