Κόκκινη κλωστή δεμένη…

Μπήκε μέσα στο σπίτι τρέχοντας, όπως μπαίνουν συνήθως όλα τα παιδιά μετά το σχολείο, όσο κι αν το αγαπάνε, όσο καλούς ή καλές δασκάλες κι αν έχουν. Συμπτωματικά με πέτυχε στο σπίτι. Είχα γυρίσει να πάρω κάτι χαρτιά που βλακωδώς ξέχασα μέσα στη φούρια του πρωινού, ενώ ήταν δεδομένο πως με αυτά θα είχα να κάνω, στο μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας. Το χειρότερο είναι πως δεν το κατάλαβα παρά μόνο στο παρά πέντε, κι έτσι έτρεχα σαν την τρελή στο σπίτι, προτού επιστρέψω σαν σίφουνας στις υποχρεώσεις μου. Σε μία τέτοια κατάσταση ήπιου πανικού και σιωπηλής απελπισίας με πέτυχε η μικρή, που ήρθε όλο καμάρι να μου δείξει το μαρτάκι της, που είχαν φτιάξει στο σχολείο. Σαν μην έφταναν όλα αυτά, εκείνη ακριβώς την στιγμή άρχισε να βαράει και το κινητό σαν δαιμονισμένο. Έτσι άφησα την πιτσιρίκα στα κρύα του μητρικού λουτρού–νόμος της ζωής δυστυχώς– με ένα γρήγορο φιλί στο κεφαλάκι της και έγινα καπνός προτού καταλάβει τι έχει συμβεί.

Αργά το απόγευμα, όταν και είπα να παρκάρω την ταλαιπωρημένη μου ψυχή στην θαλπωρή της εστίας, η μικρή με υποδέχθηκε κάπως αδιάφορα. Λίγο αργότερα όταν άρχισα να την υποβάλλω στα συνηθισμένα, πλην όμως με αυθεντικό ενδιαφέρον ερωτήματα, συνέχισε να απαντά «από την ίδια απόσταση». Μόνο τότε πρόσεξα το μαρτάκι που κρεμόταν στο χεράκι της. Την ρώτησα τι είναι και αφού απάντησε, ζήτησα εξηγήσεις (κι από πάνω) επειδή τόση ώρα δεν είχε αναφέρει κάτι σχετικώς. «Στο είπα μαμά, αλλά εσύ δεν μου έδωσες σημασία». Ούτε καν τρεισήμισι χρόνων και όχι μόνο καταλαβαίνει πολύ καλά πότε την αγνοούν, αλλά είναι και σε θέση να εκφράσει με μειλίχια σαφήνεια την δυσαρέσκειά της. Τελικά ο Μάρτης έχει πολλούς τρόπους για να σε γδάρει.