Ο ήλιος έλαμπε, η θάλασσα κυμάτιζε, και ένα ωραίο μεγάλο τραπέζι με λευκό τραπεζομάντιλο είχε στηθεί κατά μήκος της αμμουδιάς. Τούτη τη φορά η εκπομπή είχε ταξιδέψει κάπου παραθαλάσσια, ίσως σε κάποιο νησί, αφού το σκηνικό δεν θύμιζε σε τίποτα το σύνηθες ημιορεινό τοπίο το οποίο έχει προβάλλει ουκ ολίγες φορές.

Τι ωραία, σκέφτηκα. Μπορεί να μην έχουμε την πολυτέλεια να επισκεπτόμαστε από κοντά τέτοια μέρη, αλλά τουλάχιστον τα γνωρίζουμε μέσα από την οθόνη. Κάτι είναι κι αυτό. Άλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τόσες εκπομπές ασχολούνται ακριβώς με αυτό, δηλαδή με την προβολή του ελληνικού φυσικού κάλλους και των τοπικών κοινωνιών και των παραδόσεων ανά την επικράτεια. Το τηλεοπτικό κοινό τις παρακολουθεί φανατικά, απλούστατα διότι ακόμη κι αν κάποιος ταξιδεύει συνέχεια, χρειάζεται δύο ζωές προκειμένου να καταφέρει να γυρίσει τούτον τον ευλογημένο τόποι.

«Φίλες και φίλοι καλωσορίσατε σε ένα ακόμη “Κυριακή στο χωριό”. Σήμερα έχουμε την χαρά να βρισκόμαστε στους Κάτω Ταξιάρχες Ηλείας!». Αυτό το ειδυλλιακό τοπίο το οποίο προέβαλλε την περασμένη Κυριακή η ΕΡΤ3 δεν ήταν κάποιο νησί του Αιγαίου ή του Ιονίου αλλά τα παράλια της Ηλείας! Ομολογώ ότι ένιωσα μία μικρή υπερηφάνεια αλλά και έκπληξη, καθώς τα μεγάλα κανάλια σπάνια αναδεικνύουν την περιοχή μας.

Κι όμως δεν είναι λιγότερο όμορφη ή και τόσο διαφορετική από τις άλλες. Είναι κι αυτή Ελλάδα. Είναι κι αυτή μία περιοχή με πολλά προβλήματα αλλά και πολλές δυνατότητες. Ίσως τελικά το μεγαλύτερο πρόβλημά της να είναι η νοοτροπία που έχουμε διαμορφώσει και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, κάτι που φυσικά γιγαντώνεται με τους αιρετούς. Δεν μιλάω για τις αρκετές εξαιρέσεις τώρα, αλλά για τον κανόνα.

Ταυτόχρονα όμως, όποιος παρακολούθησε αυτήν την εκπομπή είδε και ανθρώπους που αγωνίζονται να επιβιώσουν, που προκόβουν και έχουν στήσει αξιολογότατες επιχειρήσεις. Είδε ανθρώπους δραστήριους που ασχολούνται με τον αθλητισμό και ειδικά τους ποδηλάτες οι οποίοι διασχίζουν τους δρόμους της φωτιάς. Είδε ξένους να την έχουν κάνει πατρίδα τους. Είδε την λίμνη του Καϊάφα και τον πανέμορφο παραδοσιακό οικισμό των Άνω Ταξιαρχών. Είδε ένα τοπίο που έμοιαζε με Τοσκάνη, αλλά ήταν Ηλεία.