Καμιά φορά το καλό θριαμβεύει
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”72678″ img_size=”full”][vc_column_text]Μπορείς να πεις πολλά για τα βραβεία Νόμπελ και η αλήθεια είναι όσο πιο πολύ σκάψεις και μπεις μέσα σε αυτό το λαγούμι, τόσο περισσότερο αποκτάς την πεποίθηση ότι κάτι έχει πάει στραβά εδώ πέρα. Κάτι πηγαίνει στραβά εδώ και πολλές δεκαετίες με αυτήν την επιτροπή και τον τουλάχιστόν ύποπτο ρόλο τον οποίο έχει διαδραματίσει στα διεθνή πράγματα. Αλλά για σήμερα τουλάχιστον μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας το παρελθόν και τις σκοπιμότητες που κρύβονταν πίσω από τις πονηρές επιλογές συγκεκριμένων προσώπων και οργανιστών και να σταθούμε στο προκείμενο, μόνο και μόνο επειδή αξίζει.
Αυτή τη φορά πρόκειται «απλώς» για έναν ακούραστο γυναικολόγο από τη Δημοκρατία του Κονγκό που περιθάλπει και φροντίζει θύματα σεξουαλικής βίας και μία θαρραλέα ακτιβίστρια, η οποία αγωνίζεται για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ η ίδια υπήρξε σεξουαλική σκλάβα του Ισλαμικού Κράτους.
Δύο άνθρωποι εξίσου αξιοθαύμαστοι που ξεχώρισαν στην βάση ότι έθεσαν τη ζωή τους σε κίνδυνο στη μάχη κατά της χρήσης της σεξουαλικής βίας ως πολεμικού όπλου και διεκδίκησαν δικαιοσύνη για τα θύματα αυτής της βίας. Φυσικά μπορεί να μην μαθαίναμε ποτέ γι’ αυτούς αν δεν βραβευόντουσαν, αλλά αυτό ενισχύει εκ των πραγμάτων την επιλογή της επιτροπής και δικαιολογεί απόλυτα το σκεπτικό της.
Καί οι δύο μαχητές. Καί οι δύο ήρωες σε μία εποχή όπου θριαμβεύει η ατομική και συλλογική συνθηκολόγηση. Πάρτε για παράδειγμα την Μουράντ. Την απήγαγαν, την βίαζαν, την κακοποιούσαν, κι όταν αυτή με περίσσιο θάρρος κατάφερε να αποδράσει, αντί να τα ξεχάσει όλα και να συνεχίσει όπως μπορούσε τη ζωή της, επέλεξε να επιστρέφει ξανά ξανά στον εφιάλτη, επειδή ήξερε καλά πως υπήρχαν ακόμη πολλές γυναίκες που βίωναν το ίδιο μαρτύριο. Έτσι γίνεται καμιά φορά. Καμιά φορά το καλό δεν επιβιώνει απλά, αλλά θριαμβεύει.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
