Και οι κάκτοι ανθίζουν
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”57668″ img_size=”full”][vc_column_text]Τον είχε φυτέψει- πάνε χρόνια- στη πρασιά του δρόμου κάποιος υπάλληλος του δήμου.
Συνήθως τον προσπερνούσα αδιάφορος, άλλοτε πάλι αναρωτιόμουν καθώς τον παρατηρούσα να στέκει κατάξερος. Μα τι διάβολο κάκτο βρήκαν να φυτέψουν δεν εύρισκαν κάτι πιο «ζωντανό»; Θυμάμαι και τη συμβουλή που μου είχε δώσει καλός μου γείτονας: ότι είναι στο χώμα άφηνε το. Πολλές φορές το νομίζεις ξεραμένο κι αυτό «ξαναπετάει». Μου αποκάλυψε μάλιστα το μυστικό. Τα πρώτα εφτά χρόνια να ξέρεις τα περνάει «βουβά». Μετά ανθίζει, μια φορά το χρόνο, μια μόνο νύχτα…
Χθες το πρωί με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Ο κάκτος είχε ανθίσει. Δυο άνθη σε απαλό ρο χρώμα με ένα λεπτό ανάερο άρωμα. Πραγματικό θαύμα των αισθήσεων. Χάρμα οφθαλμών και της όσφρησης.
Θυμήθηκα τα λόγια του καλού μου γείτονα. Πέρασαν κιόλας εφτά χρόνια αναλογίστηκα.
«Αναστήθηκε» μονολόγησα σαν κάποιος να με άκουγε.
Μεγαλειώδης αίσθηση στιγμής και μιας εφήμερης ομορφιάς που τόσο γοργά διαβαίνει.
Προτού σωπάσει και χαθεί, ευλόγησε την, μήπως γίνει μνήμη…
Καλοθυμήθηκα και τον υπάλληλο του δήμου που τον φύτευσε. Σίγουρα αυτός δεν «σκοτώνει» τα δέντρα όταν γεράσουν. Έστω κι αν δεν γεννούν πλέον καρπούς, έχουν την ικανότητα να σου χαρίζουν αυτό ακριβώς που σου λείπει: τη γενναιοδωρία της σκιάς και της πνοής τους. Όπως κάθε απόμαχος της ζωής…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
