Κάποιος να μας προσφέρει μέλι…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”56916″ img_size=”full”][vc_column_text]Τι πράγμα τούτο το μυαλό. Ελαφρύ σαν τσόφλι αυγού, από μια φράση πιάνεται και άλλες μαστορεύει.
Μέρες που’ ναι, με τα διλήμματα έχω προβλήματα και με τις λύσεις ανάγκης ζητήματα.
Πες μου που πάμε, το πιθανότερο όπου αντέχουμε κι όπου βαστάμε…
Κι’ αυτός ο μήνας, όπως κι ο προηγούμενος και ο επόμενος γεμάτος ερωτηματικά. Πότε θα μπει επιτέλους μια τελεία που να μην είναι μόνο σημείο στίξης;
Καταπλακωμένοι από ποσά, τόσο τα χρέη, τόσο οι δόσεις, τα χαράτσια και οι φόροι, αναπνέουμε όλοι το ίδιο σκοτάδι, κι όμως ο καθένας αλλιώς παραπατά.
Τώρα η κάθε μέρα έχει το βάρος μιας εποχής.
Και δεν είναι πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει.
Σε μόνιμη εμπόλεμη κατάσταση οι άνθρωποι γύρω σου να παλεύουν να διασωθούν.
Σ’ ένα κόσμο, από τον οποίο έχει εξοριστεί το ιερό του ανθρώπου- του κάθε ανθρώπου- η αξιοπρέπεια. Στενεμένες ζωές, στεγνωμένες ψυχές λοιπόν;
Μια λύση είναι να καμώνεσαι την άγνοια και να ελπίζεις κάποιος να μας προσφέρει μέλι κι ένα ποτήρι γιομάτο «δεν με μέλλει…».[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
