Κάποια στιγμή και η φύση αντιδρά…

Βρισκόμαστε στο 2017, έχουν συμπληρωθεί οκτώ σχεδόν χρόνια από τότε που η χώρα βυθίστηκε στην κρίση και το μεγάλο –υπαρξιακό;- ερώτημα παραμένει ακόμα αναπάντητο. Ποιος μας οδήγησε στα βράχια;

Βλέπετε η δική μας κρίση μοιάζει με παγόβουνο. Τα τέσσερα πέμπτα βρίσκονται κάτω από το νερό και δεν τα βλέπουμε, άντε μετά εσύ να ανακαλύψεις τον υπεύθυνο. Όμως τα χρόνια της κρίσης έγιναν πολλά. Ακουμπάμε τη χαμένη δεκαετία.

Και μια και υποτίθεται δεν υπάρχει υπεύθυνος για την υπερχρέωση, την οικονομική καθίζηση, την ανεργία, την απορρύθμιση της εργασίας, τα αδιέξοδα και την εξαπλούμενη κοινωνική απόγνωση θα μπορούσαμε να μιλάμε για «κρίση υπευθυνότητας».

Ωριμάσαμε; Προσαρμοστήκαμε; Γίναμε σοφότεροι αφού το πάθημα μας έγινε μάθημα; Αυτό δεν θα ‘πρεπε νάναι πλέον το ζητούμενο; Δυστυχώς εδώ, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας οι ανεπιθύμητες και πικρές αλήθειες λοιδορούνται ως αριστεροί λαϊκισμοί. Αρνούμαστε να δεχθούμε ότι η κοινωνική έκπτωση που βιώνουμε χρειάζεται κάτι άλλο για να χτυπηθεί. Και πάντως όχι «σωτήρες» όταν μάλιστα οι τελευταίοι είναι οι εγνωσμένοι φορείς της.

Και είναι αυτό που με κάνει–όσο και να μη το θέλω- να αποδεχθώ την Ιψενική άποψη ότι «η πλειοψηφία δεν μπορεί να έχει το δίκαιο με το μέρος της ποτέ» και ότι αυτό αποτελεί ένα ψεύδος που κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος πρέπει να τινάξει από πάνω του.

Γιατί, διάολε, δεν γίνεται ποτέ και πουθενά να διαφεντεύουν τις τύχες μας εσαεί οι βλάκες και ανεγκέφαλοι. Δεν μπορεί, κάποια στιγμή και η φύση αντιδρά…