Στα πεδία των μαχών και στους τόπους των μαρτυρίων που συνοδεύουν αναπόφευκτα κάθε πόλεμο, βρίσκουμε συνήθως πλατιές μαρμάρινες επιγραφές, στις οποίες αναγράφονται τα ονόματα των νεκρών. Σχεδόν ολόκληρη η χώρα βρίθει τέτοιων τραγικών τοπόσημων, υπενθυμίζοντάς μας ότι τούτος ο τόπος έχει βαφτεί με αίμα κι ότι πολλοί έδωσαν την ζωή τους για μία ελεύθερη πατρίδα.
Οι πολεμικές συρράξεις έχουν σταματήσει εδώ και πολλές δεκαετίες αλλά τα θύματα συνεχίζονται. Χωρίς διακρίσεις, χωρίς περιορισμούς. Γυναίκες, άντρες, παιδιά, νέοι, γέροι, Έλληνες, ξένοι, ντόπιοι, περαστικοί, οικογενειάρχες, εργένηδες. Ένα ατελείωτο σερί θανάτου. Μία τραγωδία δίχως τέλος. Χωρίς διακοπή. Το πότε ακριβώς είναι άγνωστο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή, θα συμβεί ξανά. Είναι πραγματικά απίστευτο το πόσος θάνατος μπορεί να χωρέσει σε μόλις ενενήντα χιλιόμετρα. Αλλά δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα.
Όλες αυτές οι ζωές που χάθηκαν θα είχαν σωθεί αν ο δρόμος είχε γίνει στην ώρα του ή τέλος πάντων αν είχε γίνει σε κάποια ώρα. Πολλοί άνθρωποι που πέθαναν πάνω στην άσφαλτο, σήμερα θα ζούσαν. Γιατί δεν ζουν; Ποιος έχει το γνωσιακό αλλά κυρίως το ηθικό σθένος να απαντήσει στο ερώτημα; Πολλοί θα σπεύσουν, ως συνήθως, να δώσουν απαντήσεις αλλά ελάχιστοι θα κομίσουν κάτι ουσιαστικό. Κάτι που να στερείται προσωπικών-κομματικών σκοπιμοτήτων και να απευθύνεται στην ουσία του ζητήματος.
Η ουσία είναι ότι πλέον και μέχρι την ώρα που θα ολοκληρωθεί το έργο, δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να μπορεί να λεχθεί ή να γίνει. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, ούτε μυστικές φόρμουλες, όπως δεν υπάρχουν μάγοι και θαυματουργοί. Με δεδομένο λοιπόν ότι η διάρκεια κατασκευής θα φτάσει περίπου τα τέσσερα χρόνια και η κατασκευή δεν έχει ακόμη ξεκινήσει, θα συνεχίσουμε να μαρτυρούμε χαμένες ζωές πάνω στην άσφαλτο. Θα συνεχίσουμε να γράφουμε ονόματα σε μία λίστα η οποία μοιάζει να μην έχει τέλος. Τελευταία προσθήκη, μία άτυχη γυναίκα, της οποίας το σώμα διαμελίστηκε, για να μας θυμίσει ότι πέρα από την φρίκη του θανάτου, υπάρχει και ο φριχτός θάνατος. Και ο θάνατος συνεχίζεται και θα συνεχίσει να διασχίζει παράλληλα με την ζωή αυτόν τον καταραμένο δρόμο, παραμονεύοντας την στιγμή που θα αρπάξει βίαια το επόμενο θύμα του.
Γιατί είναι όλοι και όλες τα θύματα ενός πολέμου που δεν κηρύχτηκε ποτέ αλλά που δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τον χάσαμε. Έχουμε ηττηθεί εδώ και καιρό και τούτη η ήττα είναι διαρκής, είναι οδυνηρή και είναι συλλογική. Απλώς κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να μας το πει. Κανείς δεν είχε το σθένος ή το φιλότιμο. Και δυστυχώς κάποιοι πάνε ένα βήμα παρακάτω προσποιούμενοι τάχα πως ακόμη πολεμούν. Ας σεβαστούν τουλάχιστον τα θύματα και τους θρηνούντες. Ας σεβαστούν την σιωπή των νεκροταφείων μας που γεμίζουν με αδικοχαμένες και αδικοχαμένους.
