«Θα γίνω πολιτικός μηχανικός»…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”33561″ img_size=”full”][vc_column_text]Από μικρός έδειχνε να γνωρίζει τι ήθελε πιο πολύ στη ζωή του. Κάθε φορά που τον ρωτούσαν «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» -πόσες φορές το ακούει άραγε ένα παιδί- απαντούσε χωρίς κανένα δισταγμό «πολιτικός μηχανικός».
Με μια βεβαιότητα αφύσικη για την τρυφερή του ηλικία που σε έκανε να αναρωτιέσαι αν όντως εξέφραζε δικές του επιθυμίες ή ανεκπλήρωτα όνειρα των γονιών του. Από την άλλη πάλι πού τον έχανες πού τον έβρισκες μόνιμα ζωγράφιζε στο χαρτί Πύργους των δικών του παραμυθιών. Και να τους γεμίζει χρώματα με τις ξυλομπογιές και τους μαρκαδόρους του.
Με το πέρασμα των χρόνων το «πέρασμα» στο Πολυτεχνείο έγινε σκοπός ζωής. Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου έκανε εύκολα το όνειρο πραγματικότητα.
Ολοκλήρωσε τις σπουδές του χωρίς να χάσει χρονιά και με καλές βαθμολογικές επιδόσεις, έχοντας προφανώς συνειδητοποιήσει ότι εκεί έξω το τοπίο είναι ιδιαίτερο και απαιτητικό και είναι αναγκαίο να υπάρξεις και να επιβιώσεις, να μπορείς να προσφέρεις το νέο και διαφορετικό.
Ήταν όμως άτυχος. Γιατί η έξοδός του στην αγορά εργασίας συνέπεσε με τη μεγάλη οικονομική κρίση. Μνημόνια και φόροι οδήγησαν την άλλοτε ανθηρή οικοδομική βιομηχανία σε κατάρρευση.
Το «κεραμίδι» όνειρο γενιών και γενιών έγινε κατάρα. Ποιος τολμά σήμερα να «σηκώσει» οικοδομή. Να ‘τανε τρόπος να ξεφορτωθείς και αυτό που έχεις. Πριν καλά-καλά ξεκινήσει βρέθηκε λοιπόν εγγεγραμμένος στις στρατιές των «ελεύθερων ανέργων». Με μόνη «δυνατότητα» να χτίζει παλάτια στην άμμο. Όπως έκανε όταν ήτανε παιδί…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
