Γιατί φτάσαμε ως εδώ; Γιατί οδηγήσαμε μέχρις αυτού του σημείου τη χώρα; Φαίνεται ότι καί ως προς αυτό, καθένας έχει και από μία διαφορετική άποψη, κατά το παραδοσιακό πρότυπο του μέσου Έλληνα προπονητή. Εγώ πάλι, σίγουρη απάντηση για την Ελλάδα δεν έχω, αλλά τουλάχιστον είμαι πλέον κάτι παραπάνω από σίγουρος για την Ηλεία και για το δικό της κατάντημα.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, το νοσοκομείο της Αμαλιάδας έκλεισε για μερικές ημέρες προκειμένου να εκτελεστούν οι από καιρό προγραμματισμένες ηλεκτρολογικές εργασίες στο κτίριο. Κατά συνέπεια το σύνολο των ασθενών καθώς και όλα τα νέα περιστατικά θα νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο του Πύργου, το οποίο όπως ήταν αναμενόμενο, επιβαρύνθηκε σημαντικά. Ζητήθηκε λοιπόν ενίσχυση με επτά νοσηλευτές από τη Ν.Μ. της Αμαλιάδας, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η εύρυθμη λειτουργεία του νοσοκομείου. Αίτημα απολύτως λογικό και με προκαθορισμένη ημερομηνία λήξης, εφόσον από την 1η Απριλίου αμφότερα τα νοσηλευτικά ιδρύματα επιστρέφουν στην κανονικότητα. Αντί όμως να ανταποκριθούν οι εργαζόμενοι κήρυξαν απεργία, υψώνοντας το λάβαρο της συνδικαλιστικής επαναστάσεως.
Δεν θα σταθώ όμως καθόλου στα επιχειρήματα των επαναστατημένων, γιατί από την στιγμή που ο ίδιος ο υπουργός Υγείας, ο κ. Ξανθός, παρείχε μόλις προ ολίγων ημερών δημόσια διαβεβαίωση ότι η Ν.Μ. της Αμαλιάδας δεν θα κλείσει, τα λόγια είναι περιττά. Θα σταθώ μονάχα σε ένα σημείο, το οποίο τουλάχιστον στο δικό μου το φτωχό μυαλό προβάλλει ως το πραγματικό επίδικο της υπόθεσης. Δυστυχώς, επάνω που φαινόταν ότι είχε ξεθυμάνει για τα καλά η κολόνια του (εκατέρωθεν) «βλαχοτοπικισμού» που ταλαιπωρούσε για χρόνια των τόπο, η ιστορία αυτή απέδειξε ότι απέχουμε ακόμη διακριτά από την υπέρβαση των πρωτευουσιάνικων αντιλήψεων και την επίτευξη πραγματικής σύμπνοιας μεταξύ Πύργου και Αμαλιάδας. Είναι μεγάλο κρίμα και άδικο, ειδικά μετά το θετικό προηγούμενο που μετά πολλών κόπων έχει χτιστεί με την άριστη συνεργασία και συνεννόηση μεταξύ των δύο δημοτικών αρχών. Διότι σε τελευταία ανάλυση, αυτές ακριβώς οι αντιλήψεις ευθύνονται σε τεράστιο βαθμό για την διαχρονική και πολυποίκιλη καθυστέρηση, τόσο των δύο πόλεων, όσο και του νομού συνολικά. Ο λαός συνηθίζει να λέει ότι η φτώχια φέρνει γκρίνια, αλλά στην δική μας περίπτωση είναι ξεκάθαρο πια ότι η γκρίνια ήταν αυτή η οποία προκάλεσε την φτώχεια μας.
Υγ. Τι είχες Γιάννη μου, τι είχα πάντα…
