Η υπομονή είναι φάρμακο ληγμένο
Τούτη η χώρα, η οποία διανύει την τρίτη ζωή ή εκδοχή της, έχει χτιστεί πάνω στον πόνο. Και αυτός ο λαός επέδειξε τεράστια αποθέματα αντοχής και υπομονής, πολύ περισσότερο από ηρωισμό ή αυτοθυσία, παρότι κατά περιόδους επέδειξε και αυτά.
Κάπου εδώ θυμάμαι τον Σταύρο Ξαρχάκο. Πίσω στο 1966, ο σπουδαίος συνθέτης έντυνε με αθάνατη μουσική τους στίχους του Αλέκου Σακελλάριου -κάντε υπομονή- για τις ανάγκες της ταινίας «Διπλοπενιές». Το ομολογουμένως όμορφο κομμάτι υπέφερε κατά καιρούς και την κριτική εκείνων οι οποίοι δε συγχωρούσαν την μοιρολατρική του προσέγγιση και τον συμβιβασμό τον οποίο απέπνεαν οι στίχοι του. Παράλληλα όμως, οφείλει κανείς να αναγνωρίσει ότι το στοιχείο της υπομονής διαδραμάτισε επί σχεδόν έναν αιώνα κρίσιμο ρόλο στο ελληνικό ψυχικό dna.
Λειτουργούσε σα φάρμακο για έναν λαό ο οποίος δοκιμαζόταν συχνά και σκληρά. Μόνο που ήδη δεν υπάρχουν περιθώρια υπομονής. Εξαντλήθηκαν. Και μπορεί γενικά η υπομονή να θεωρείται αρετή για έναν άνθρωπο, ωστόσο δεν υπάρχει χειρότερο «θεριό» από έναν υπομονετικό άνθρωπο, ο οποίος σταματά να ανέχεται.
