Η πέτρα στη λίμνη
Στα ίδια μέρη…
«Μια πέτρα που ρίχνουμε στα νερά μιας λιμνούλας προκαλεί ομόκεντρα κύματα που απλώνονται στην επιφάνεια παρασέρνοντας στην κίνησή τους, σε διαφορετικές αποστάσεις, με διαφορετικά αποτελέσματα, το νούφαρο και το καλάμι, τη χάρτινη βαρκούλα και το φελλό του ψαρά. Αντικείμενα που πριν ήταν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, το καθένα στην ησυχία του ή στον ύπνο του, είναι σαν να τα ξανάφερε κάποιος στη ζωή, σαν να τα ανάγκασε να αντιδράσουν, να σχετιστούν μεταξύ τους».
–Τζιάνι Ροντάρι – Η πέτρα στη λίμνη
Και μόνο η επίσκεψη ενός πρωθυπουργού μετά από εννέα ολόκληρα χρόνια, είναι κάτι. Υπενθύμισε αν μη τι άλλο ότι υπάρχει και εδώ μία τοπική κοινωνία που μοχθεί καθημερινά για την επιβίωσή της, ότι είναι και εδώ Ελλάδα. Δε θέλω να μείνω στα όσα ενδιαφέροντα ειπώθηκαν και στο όντως θετικό κλίμα που υπήρξε στις συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς φορείς της περιοχής. Θέλω μόνο να υπογραμμίσω, καταρχήν, τη δέσμευση από μεριάς του Αλέξη Τσίπρα για επιστροφή, που όσο κι αν δεν έχουμε κανέναν λόγο να την αμφισβητήσουμε, θα ήταν καλό όλοι εκείνοι οι οποίοι είναι σε θέση να του το θυμίσουν να επαγρυπνούν.
Όσο αγαθές κι αν είναι οι προθέσεις, οι σκοτούρες ενός πρωθυπουργού είναι πολλές και εάν το νέο ταξίδι μετατεθεί για το αόριστο μέλλον, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να μην πραγματοποιηθεί ποτέ. Το δεύτερο στοιχείο που οφείλουμε να συγκρατήσουμε απ’ αυτήν την ιστορία είναι η εικόνα σύμπνοιας και συνεργασίας που έβγαζε προς τα έξω το πολιτικό δυναμικό του νομού, ανεξαρτήτως παράταξης, ιδιότητας ή βαθμού. Πιστέψτε με, όσοι συνεχίσουν να απέχουν από τις συλλογικές προσπάθειες μπορεί στο τέλος να μείνουν μετεξεταστέοι…
Η αλήθεια πάντως είναι ότι υπήρξε μία πρώτη συσπείρωση των τοπικών παραγόντων, άσχετα αν άλλοι είχαν πιο ενεργή και άλλη πιο διακριτική παρουσία. Σημασία έχει πως σχεδόν όλοι ήταν εκεί. Θα έλεγε κανείς πως τελικά η επίσκεψη Τσίπρα με αφορμή τα εγκαίνια του μουσείου «Νίκος Μπελογιάννης», λειτούργησε σαν πέτρα σε μία λίμνη της οποίας τα νερά ήταν από καιρό στάσιμα και το όλο γεγονός τα έκανε να ταρακουνηθούν, όπως αρκετούς τους ανάγκασε να ξυπνήσουν, «(…) να αντιδράσουν, να σχετιστούν μεταξύ τους»
