Η οικογένεια ως πράξη αντίστασης

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34017″ img_size=”full”][vc_column_text]Στα ίδια μέρη…

Ανέκαθεν ο θεσμός της οικογένειας είχε μία συντηρητική ή έστω κανονιστική χροιά. Πέραν των φιλοσοφικών και λοιπών απόψεων που έχουν ιστορικά διατυπωθεί για την καταγωγή και την φύση της οικογένειας, ακόμα και μία απλή εμπειρική καταγραφή των δεδομένων, είναι σε πρώτο επίπεδο αρκετή για να αντιληφθούμε τι συμβαίνει στη λεγόμενη σύγχρονη δυτική κοινωνία.

Ο άνθρωπος πάει σχολείο, μετά σπουδάζει, ύστερα πιάνει δουλειά, παντρεύεται, κάνει παιδιά και αν είναι τυχερός και φτάσει στη σύνταξη, τότε ο προοδευμένος πολιτισμός μας του χαρίζει λίγα χρόνια ηρεμίας προτού αποχαιρετίσει για πάντα τον μάταιο τούτο κόσμο.

Λογικά μπορεί να δει κανείς την διαδρομή αυτή σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας, η οποία περιορίζει τον άνθρωπο ως προς το εύρος και τον χαρακτήρα της δράσης του. Σε αυτό το αλυσοδέσιμο, η οικογένεια διαδραματίζει έναν καθοριστικό ρόλο, κυρίως λόγω των παιδιών, τα οποία φυσιολογικά χαρίζουν στους γονείς έναν ασυγκράτητο ωκεανό ευτυχίας και λειτουργούν μεταξύ άλλων ως αντιστάθμισμα της υπαρξιακής φθοράς.

Βέβαια, το ζήτημα πάντοτε με όλα τα πράγματα είναι να έχεις την δυνατότητα να μπορείς να τα κάνεις, ανεξάρτητα αν στην πορεία αποφασίσεις ότι θέλεις ή δεν θέλεις. Κι αυτό γιατί στην περίοδο την οποία διανύει η ελληνική κοινωνία, η δυνατότητα των νέων ανθρώπων να παντρεύονται και κυρίως να κάνουν παιδιά είναι από περιορισμένη έως απαγορευτική.

Προσωπικά δεν με αφορούν οι θεωρίες συνομωσίας, ούτε το οποιοδήποτε ακραίο σενάριο αποδόμησης της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού στοιχείου εν γένει, μέσω της κατάργησης ή του μετασχηματισμού των λαϊκών ηθών και εθίμων.

Τις περισσότερες φορές η ουσιαστική σημασία βρίσκεται στα ίδια τα γεγονότα και ένα τέτοιο αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι οι νέοι δεν κάνουν πια τόσο εύκολα οικογένεια, κάτι το οποίο δεν προκύπτει μόνο από τα επίσημα στοιχεία των γεννήσεων και των σχετικών δεικτών. Ούτε είναι φρόνιμο να τα αποδίδει κανείς όλα αδιακρίτως στη δραματική μείωση των εισοδημάτων και στον οικονομικό παράγοντα.

Ακόμα και εκείνοι που είναι ξεκάθαρο ότι έχουν την οικονομική δυνατότητα αλλά και την στήριξη των δικών τους οικογενειών, το σκέφτονται υπερβολικά. Ο λόγος είναι ότι πέρα από τα εισοδήματα, έχουν ψαλιδιστεί και οι προοπτικές, αφού δεν υπάρχει (στον ίδιο βαθμό τουλάχιστον) εκείνη η αυτοδημιούργητη δυναμική που έκανε τα πράγματα να προχωράνε.

Με άλλα λόγια, έχει μπει το πόδι στο φρένο, αντί να είναι κολλημένο στο γκάζι, όπως αρμόζει άλλωστε και στις εν λόγω ηλικίες.

Και το να πατά σήμερα γκάζι ο νέος γονιός, κάνοντας οικογένεια και παιδιά και χίλια δυο άλλα αξιοθαύμαστα πράγματα, συνιστά εξ’ ορισμού πράξη αντίστασης.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]