Η οδύνη των καιρών

Οι ευκαιριακοί πειραματισμοί πάνω στο σώμα της ελληνικής οικονομίας γέννησαν ανείπωτη βαρβαρότητα. Η κοινωνία στενάζει δεμένη χειροπόδαρα στο κλουβί των μνημονίων και αναζητά απελπισμένη τον θηριοδαμαστή που θα την απελευθερώσει από τα δεσμά. Οι συνεχείς πιέσεις των δανειστών για νέα μέτρα προκειμένου να εκφράσουν την «αλληλεγγύη» τους έχουν μετατρέψει τους πολίτες σε λεμονόκουπες που αφού τους πήραν τους χυμούς, πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων.

Από την άλλη, οι παλινωδίες και η αναποφασιστικότητα των κυβερνώντων οδηγεί στην απέλπιδα αναζήτηση της «σώφρονος» πολιτικής που θα την βγάλει από τα σημερινά αδιέξοδα. Όμως η ζοφερή πραγματικότητα αποτελεί βούτυρο στο ψωμί για τους κυνηγούς της εξουσίας.Η πολιτική που εδράζεται στο λαϊκό έρεισμα και υπερασπίζεται την κοινωνική συνοχή έχει πάψει να είναι ανασταλτικός παράγοντας.

Ούτε βεβαίως οι ηθικοί κανόνες που πρέπει να διέπουν τη δημιουργία των συνασπισμών σχημάτων ή προσώπων. Το άνοιγμα νέων θεμελίων πάνω στους σωρούς των σημερινών ερειπίων ούτε απασχολεί ούτε είναι ζητούμενο.

Η κατάκτηση των εξουσιαστικών θώκων αποτελεί από μόνης την ικανή και αναγκαία συνθήκη.

Όλα πλέον μοιάζουν «φιλελεύθερα» και δυστυχώς οι μνήμες από την εφαρμογή ανάλογων πολιτικών χάθηκαν στην ομίχλη και την οδύνη των καιρών.