Η Θυσία

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”46596″ img_size=”full”][vc_column_text]Η ατμόσφαιρα στο γαλάζιο παλάτι ήταν βαριά. Μπορεί οι πυρσοί να έκαιγαν νυχθημερόν, όμως ποτέ οι διάδρομοι και οι αίθουσες δεν ήταν περισσότερο κρύες. Δυο χρόνια τώρα, με λιτότητα, με μέτρα, με φόρους, με καταγγελίες, με σκάνδαλα, με κατηγορίες, με το ένα, με το άλλο, και παρόλα αυτά κολλημένοι στα ίδια ποσοστά; Και με τη συσπείρωση να έχει πιάσει ταβάνι; Ε αυτό πήγαινε πολύ. Κάτι έπρεπε να γίνει. Κάτι δραστικό που θα άλλαζε άρδην το κλίμα, αλλά τι;

Πίσω από τις βαριές σιδερένιες πόρτες, ο αρχηγός βρισκόταν επί ώρα κλεισμένος με τους μάντεις. Σε αυτούς είχε εναποθέσει τώρα τις ελπίδες του. Ακόμα και οι πιο στενοί σύντροφοί του είχαν εγκαταλείψει άρον άρον το παλάτι μετά από μεγάλη φασαρία. «Πείτε μου σοφοί γέροντες, τι πρέπει να κάνω για να φυσήξει ούριος άνεμος στα πανιά της παράταξής μας και να ξεκινήσουμε επιτέλους το μεγάλο ταξίδι για την κατάκτηση της εξουσίας; Εσύ, Κάλχα της Πειραιώς, που ορμηνεύεις τους οιωνούς και καταλαβαίνεις την βούληση του λαού καλύτερα απ’ τον καθένα, πες μου, τι βλέπεις».

Ο γέρος σκεπτικός, με σκυμμένο το κεφάλι στο μαρμάρινο δάπεδο, δεν μιλούσε. Σαν κάτι να τον κρατούσε πίσω. Σαν κάτι να περίμενε. Ξαφνικά έκραξε ένα γεράκι και αμέσως μετά ακούστηκε ο ήχος της πτώσης, καθώς το άψυχο σώμα του πουλιού χτυπούσε με φόρα το έδαφος. Τότε ο μάντης σήκωσε αργά το κεφάλι του και κοίταξε με ένα μίγμα θλίψης και μελαγχολίας τον αρχηγό, ο οποίος κρεμόταν από τα χείλη του: «Για να κερδίσεις, πρέπει να θυσιάσεις την μονάκριβή σου αδερφή». Σαν άκουσε του μάντη την «συνταγή» έπεσε σε μεγάλη περισυλλογή. Όσο και αν ποθούσε διακαώς να ενδυθεί βασιλικό μανδύα δεν ήταν τόσο ανώδυνη αυτή η αποστρατεία. Έκανε όμως την καρδιά του πέτρα και φώναξε τον «κήρυκα των Αθηνών» να ανακοινώσει την θυσία των αμνών.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]