Η Ελλάδα ως άλλος Κρόνος τρώει τα παιδιά της

Του Γεώργιου Μπακογιάννη

Χημικού Μηχανικού 

Στην Ελλάδα ορισμένες καταστάσεις έχουν γίνει status quo και δεν προβληματίζουν, ούτε τους πολίτες ούτε τους κρατούντες. Για παράδειγμα, έχουμε συνηθίσει να βρισκόμαστε στις τελευταίες θέσεις παγκόσμιων ερευνών που γίνονται κατά καιρούς, αλλά δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Είτε για τις κακές επιδόσεις μας στην οικονομία, είτε για το χάλι της ανώτατης παιδείας, είτε για άλλους τομείς της κοινωνικής μας δραστηριότητας.

Μια από αυτές τις έρευνες προέρχεται από τον ΟΑΣΑ και αναφέρεται στις χαμένες γενιές της  Ελλάδας, στην χώρα των μνημονίων και της παντελής προστασίας της νέας γενιάς.

Σύμφωνα με αυτή , η Ελλάδα καταδικάζει την νέα γενιά  στη στασιμότητα της ανεργίας, στερώντας τους το δικαίωμα να έχουν προσδοκίες και όνειρα, εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και στόχους. Η κρίση έχει επηρεάσει βαθύτατα τους στην Ελλάδα και το μέλλον των νέων που από τόσο νωρίς έχουν γίνει θύματα της κρίσης, διαγράφεται ζοφερό.

Μια χώρα που υπονομεύει τα παιδιά της υπονομεύει το μέλλον της.

Ο Ο.Ο.Σ.Α προειδοποιεί ότι η αβεβαιότητα που δέρνει τη ζωή αυτών των παιδιών μπορεί να τροφοδοτήσει σοβαρές και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην υγεία, τη γονιμότητα, την εγκληματικότητα και σταδιακά να θέσει σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή. Αποτέλεσμα αυτής της ηθελημένης και σκόπιμης πολιτικής επιλογής είναι τα νέα παιδιά να έχουν  χαμηλότερα επίπεδα ευτυχίας, εμπιστοσύνης και ικανοποίησης από τη ζωή τους ενώ στην πλειονότητα τους δεν ενδιαφέρονται καθόλου  για την πολιτική. Φανταστείτε μια  Ελλάδα όπου δεν θα την κυβερνούν οι άριστοι, οι ικανοί αλλά οι κάθε λογής ημιμαθείς, ανίκανοι, οι «φελλοί»?

Ποιο είναι  μέλλον όταν μια  χώρα «τρώει» τα παιδιά της;

Σε μια χώρα που  δεν περιμένει να… γεράσουν τ’ άλογα, αλλά τα σκοτώνει από την αρχή του εργασιακού τους βίου;

Ακόμη κι όταν η Ελλάδα βρισκόταν σε γαλαντόμες  εποχές η προσοχή του πολιτικού συστήματος στους νέους περιοριζόταν στο πώς θα διορίσει περισσότερους στο Δημόσιο, πώς θα βολέψουν τα κόμματα τα «δικά τους παιδιά» και πώς θα διαιωνιστεί αυτή η αδιατάρακτη σχέση πολιτικού – κομματάρχη και πολίτη – ικέτη για μια θέση στον κρατικό μηχανισμό.

Πότε η χώρα  κινήθηκε στη λογική της βελτίωσης του εκπαιδευτικού συστήματος, της διασύνδεσης των σχολών με την αγορά εργασίας, της επιβράβευσης των άξιων και των ξεχωριστών ταλέντων?

Σήμερα, στην εποχή της ραγδαίας εξέλιξης της τεχνολογίας, στην έκρηξη των νεοφυών επιχειρήσεων με τις εκπληκτικές ιδέες, η Ελλάδα παραμένει ουραγός στις ενέργειες που θα βοηθήσουν τους νέους να βρουν τον δρόμο τους.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε δύσκολη θέση κατά κύριο λόγο επειδή το πολιτικό σύστημα δεν έχει εμπνεύσει ένα όραμα στους νέους. Κι αυτό είναι πολύ πιο ανησυχητικό από την οικονομική κρίση.

Το κράτος είναι υποχρεωμένο να βοηθά και να στέκεται αρωγός δίπλα  στη νεολαία ώστε αυτή δραστηριοποιηθεί στην αγορά εργασίας, να συμμετάσχει με πιο καλούς όρους στην εκπαίδευση, αλλά και να δώσει ώθηση στην επαγγελματική κατάρτιση.

Σαράντα δυο  χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας πρέπει και η ίδια η Δημοκρατία να αποδείξει ότι εντός της δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μια άλλη πολιτική, που θα επιτρέπει στους πολίτες να ζουν αξιοπρεπώς και θα δίνει στους νέους κίνητρα για να παραμείνουν και να εργαστούν στον τόπο τους.

Αυτοί που μας κυβερνούν,  θα δυστυχήσουν,  αν δεν αντιληφθούν πως οι πεινασμένες μάζες  δεν θα χουν άλλη επιλογή από το να ξεσηκωθούν, και θα έρθει η στιγμή που θα απειλήσουν τα κάστρα τους.