Η Ελλάδα που μας πληγώνει…

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει! Δανείζομαι τους στίχους του Γιώργου Σεφέρη από το ομώνυμο ποίημά του, βαθιά ηχώ από την ιστορία της Ελλάδας, ένα ποίημα γραμμένο το 1937, σε καιρούς δικτατορίας, όταν ο Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος πρόβαλλε στον ορίζοντα. Σήμερα… 79 χρόνια μετά στο διάβα της ιστορίας, παραμένει τόσο μα τόσο τραγικά επίκαιρο!

Και πως αλλιώς να νοιώσει κανείς παρακολουθώντας εκατοντάδες ψυχές στο κέντρο της Αθήνας, γυναίκες, παιδιά, μανάδες με τα μωρά στα καρότσια, ηλικιωμένους, πρόσφυγες, ακόμα και άτομα σε αναπηρικές καρέκλες να περιμένουν καρτερικά στην ουρά, να σπρώχνονται και να τσαλαπατιόνται για να πάρουν… 4 γκοφρέτες ο καθένας; Και μάλιστα προϋπόθεση ήταν να κάνουν εγγραφή στο κοινωνικό πρόγραμμα «φαγητό από καρδιάς» που ανήκει σε ιδιωτική πρωτοβουλία γνωστού επιχειρηματία που υλοποιείται τα τελευταία τρία χρόνια σε Ελλάδα και Κύπρο και πλέον ο κόσμος συμμετέχει μαζικά, γιατί η φτώχεια έχει χτυπήσει «κόκκινο».

Το «θέμα» έπαιξε παντού! Πρωτοσέλιδα, βίντεο και σχόλια κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που άλλα στρέφονται κατά του επιχειρηματία για την ευτέλεια της «προσφοράς» που ποδοπατά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και άλλα, αφοριστικά κατά των ανθρώπων που περίμεναν στωικά στην ουρές για τις 4 γκοφρέτες. Δεν θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω τα «σχόλια» και κυρίως αυτά που αφορούν τον δύσμοιρο κοσμάκη. Όσο για τους «ευεργέτες» έχουν πολλαπλώς ευεργετηθεί από την Πολιτεία με δεκάδες φοροαπαλλαγές και ευνοϊκούς νόμους και έχουν κάνει την «προσφορά» άλλοθι όχι για την καλή τους την καρδιά και την καλή τους έξωθεν εικόνα, αλλά γιατί ακόμα και για ένα ποταπό γλύκισμα, η εύνοια θα είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Μένω  στη θλίψη λοιπό που γεννούν τούτες οι εικόνες που μου ραγίζουν την καρδιά και στον βαρύ αχό μιας κοινωνίας που έχει πιάσει πάτο! Κρατάω την απόγνωση που βλέπω ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους  και ναι, είναι για όλους μια γροθιά στο στομάχι. Των χορτασμένων ή των λιγότερο χορτασμένων που μιλούν για αξιοπρέπεια, αλλά δεν ρώτησαν τη μάνα που περίμενε στην ουρά με δυο μικρά παιδιά, αν είχε στην τσέπη της έστω και 2 ευρώ να γλυκάνει τα μωράκια της!

Ναι, με πληγώνει αφάνταστα που το κράτος, οι κυβερνήσεις, η Πολιτεία, οι δανειστές, οι δυνάστες μας, πέστε το  το όπως θέλετε, τσαλαπατάνε την αξιοπρέπειά μας και μας κατάντησαν «ζητιάνους». Που γύρισαν την Ελλάδα σε συνθήκες κατοχής! Φτώχεια και πείνα! Αυτός είναι ο δρόμος της… ανάπτυξης! Κι όσο θα συνεχίζεται αυτή η κατάσταση, θα πληθαίνουν οι κοινωνικές δομές, τα συσσίτια και οι ουρές για μια τσάντα πατάτες, δύο μήλα ή μια γκοφρέτα!

Ναι, ντρέπομαι ως πολίτης μιας χώρας που καθημερινά με βομβαρδίζει με ραβασάκια για οφειλές και υποχρεώσεις και μου απαιτεί να είναι συνεπής, αλλιώς μπορεί να βρεθώ χωρίς σπίτι ή πίσω από τα κάγκελα γιατί δεν μπόρεσα να ανταποκριθώ, ενώ αντιστοίχως δεν αναγνωρίζει καμιά δική της υποχρέωση απέναντί μου.

 Ναι, θα πεθάνω χρεωμένη κι εγώ και χιλιάδες άλλοι, αλλά τουλάχιστον γεννήθηκα υπερήφανη και θέλω να πεθάνω υπερήφανη!

Περιμένω στο… twitter το σχόλιο του Αλέξη για τις ουρές στην οδό Ευρυπίδου, γιατί τα άλλα που μας γράφει, ποσώς με ενδιαφέρουν…