Η «γενιά του καφέ»
Μου μιλούσε χθες συνομήλικος- κάπου εκεί στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας- για τη νέα γενιά που τεμπελιάζει στις καφετέριες, αδιάφορη για ότι συμβαίνει γύρω της, με μόνη της έγνοια την ανάδευση του «φραπέ». Τη «γενιά του καφέ» όπως χαρακτηριστικά και υποτιμητικά την τιτλοφόρησε.
«Εμείς στην εποχή μας…» συνέχισε τον μονόλογο του, μόνο που εγώ έπαψα να τον ακούω, βυθισμένος στις σκέψεις που μου γεννήθηκαν αυθόρμητα.
Έστω ότι η «γενιά του καφέ» έχει όλα τα κοσμητικά χαρακτηριστικά που την στόλισε ο συνομιλητής μου.
Ξεχνάει όμως ότι- δεν μπορεί- κάποιος ευθύνεται γι’ αυτό. Γιατί κάποιος την ανάθρεψε και τη γαλούχησε σ’ αυτό το ανέμελο lifestyle.
Κάποιος που αδιαφόρησε να της καλλιεργήσει αξίες και ιδανικά, κάποιος που την καθήλωσε στον καναπέ, κάποιος που προτίμησε να την οπλίσει με «καλαμάκια» αντί με μορφωτικά εργαλεία.
Μόνο που γι’ αυτόν τον «κάποιο» είναι ευκολότερο να την λοιδορεί παρά να αναλάβει τις ευθύνες του. Ξεχνώντας φυσικά τους χιλιάδες νέους που πλημμύριζαν τις πλατείες, υπερασπιζόμενοι τα όχι που εμείς οι «σώφρονες» μεταφράσαμε ανώδυνα σε ναι.
«Σ’ αυτή τη χώρα, μόνο αν αυξηθεί ο φόρος στον καφέ θα γίνει επανάσταση» άκουσα την τελευταία του επωδό… Τον αποχαιρέτησα κουνώντας το κεφάλι.
Απ’ την αρχή του χρόνου αυξήθηκε γενναία ο φόρος του καφέ χωρίς να γίνει καμία επανάσταση…
