Η ασφάλιση των ακινητοποιημένων βαρέων οχημάτων

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”66707″ img_size=”full”][vc_column_text]Χωροφύλακας  των  ιδιωτικών  συμφερόντων  και ειδικά  των ασφαλιστικών  εταιρειών, έγινε  πρόσφατα το ελληνικό κράτος, παρά  το γεγονός ότι  οι περισσότερες που ΄΄κυκλοφορούν ΄΄ στον  ελλαδικό χώρο , όταν  έρχεται  η ώρα  όχι να πληρώσουν, αλλά  ν’ αναλάβουν ευθύνες που απορρέουν από ασφαλιστικά συμβόλαια, κάνουν  τον ΄΄ Αμερικάνο΄΄  και  αναγκάζουν  τους    πολίτες ,  λόγω  απαράδεκτων    προτάσεων   , να  καταφεύγουν  στα   τακτικά  δικαστήρια  .

Παρά  ταύτα  το επίσημο  κράτος  δραστηριοποιεί  τους  μηχανισμούς   του  προς  όφελος  ιδιωτικών  συμφερόντων  και κεφαλαίων   και κάνει  τον  μπαμπούλα  στον πολίτη , επιβάλλοντας  πρόστιμα και διοικητικές  ποινές  στην περίπτωση  που θα  βρεθεί  δίκυκλο   ή  όχημα   γενικώς  με  πινακίδες  ( έχει  πληρώσει  θανατικά τέλη   κυκλοφορίας   ) αλλά δεν έχει  ασφάλεια.

Και  καλά  ένα  κοινό  ιδιωτικής  χρήσης  επιβατικό που   κινείται συνήθως   σ΄όλο   τον Ελλαδικό  χώρο  και νυχτερινές  ώρες  με μεγάλες,    πολλές  φορές , ταχύτητες   και πλήρες   ατόμων . Εδώ   η  ασφάλεια  είναι  απαραίτητη  αναγκαία  και υποχρεωτική , ώστε να νιώθει  σιγουριά  και ο πολίτης ,   πεζός  ή  μεταφερόμενος .

Από την άλλη πλευρά η  ακινησία  ή η άρση  της ακινησίας ενός  ιδιωτικής χρήσης  επιβατικού είναι μια  πολύ απλή υπόθεση , που διαρκεί λίγες  ώρες και στοιχίζει ελάχιστα . Η άρση  της  ακινησίας  όμως  ενός φορτηγού κρατάει   κάποιες  ημέρες  , αφού πέρα  από φθορές  ακινησίας και ελέγχους  ( Κ.Τ.Ε.Ο.  κ.λ.π. )  πρέπει  να  επιθεωρηθεί  και να  μετρηθεί  όπως  την πρώτη  φορά  που πήρε  πινακίδες  ( πρώτη  ταξινόμηση).

Έτσι  λοιπόν  διαρκούσης  της  κρίσης  και της  απραξίας στον κατασκευαστικό  τομέα , η κάθε   επιχείρηση φρόντιζε να κρατάει ένα  δύο  μηχανήματα   και ένα  φορτηγό  συνήθως  με ρυμούλκα , ώστε να μπορεί να επιχειρεί   σε περίπτωση  που παρουσιαστεί κάποια ιδιωτική δουλειά ή  η αναδοχή κάποιου  μικρού δημόσιου έργου.

Τώρα   όμως  με το κυνήγι  των  μαγισσών   που έχει  εξαπολύσει  το κράτος  σε ότι κινείται  στον  Ελλαδικό χώρο , κανείς  εργολήπτης  ή επιχειρηματίας  δεν κρατάει όχημα ή μηχάνημα με  πινακίδες  , αλλά  προβαίνει  σε άρση  ακινησίας  όταν  παρουσιασθεί  κάτι στο επιχειρηματικό περιβάλλον  που δραστηριοποιείται.

Τότε  λοιπόν  δημιουργείται  και το πρόβλημα της  άνευ  διακοπής  ασφάλισης  του οχήματος  ή του μηχανήματος  που έχει  πληρώσει  υψηλότατο  αντίτιμο   για την κυκλοφορία του και για ολόκληρο  το χρόνο  , παρ’ ότι χρησιμοποιήθηκε  ελάχιστα , αλλά  πρέπει να πληρώνει  και ασφάλεια  για όσο  έχει  πινακίδες  , δηλαδή  για όλο το χρόνο.

Σκέφθηκαν  δηλαδή  οι γνωστοί  φωτοστεφανωμένοι  υπάλληλοι συναρμοδίων  υπουργείων  ότι ενδέχεται ο  ιδιοκτήτης  να   πάρει  τη  νταλίκα  και να  βγει  ραντεβού ή να πάει  στην ταβέρνα ή στον  κινηματογράφο  και  γιατί όχι στη λαϊκή ,  στο χασάπη ή  το  SUPER MARKET  .  Κατά  συνέπεια  πρέπει να  είναι διαρκώς  ασφαλισμένο  , έστω  κι αν  σκουριάζει  σε κάποιο  εργοτάξιο.

Μαζί   λοιπόν με τα ξερά  καίγονται   και τα χλωρά λένε  στο χωριό μου.

Προσπαθούν  δηλαδή  να επιβάλουν  ασφάλιση  στα εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστα ιδιωτικής  χρήσης    επιβατηκά  οχήματα   και βάζουν  στο ίδιο σακί και  τα  επαγγελματικά  φορτηγά .

Κατ’ αυτόν  τον τρόπο ο επαγγελματίας  ιδιοκτήτης φορτηγών οχημάτων  βρίσκεται  δύο φορές   προδομένος  από το επίσημο κράτος.

Την  μια  φορά  γιατί δεν έχει  την  εύνοια  που έχει ο κάτοχος  επιβατικού  που μπορεί βάση του  Ν.  4537/2018, άρθρο  144 να κινεί  το όχημά  του  με  ΄΄ δόσεις  ΄΄  και άρα  να το ασφαλίζει  όσους   μήνες επιθυμεί  να το κυκλοφορήσει   και το δεύτερο  είναι ότι όσο και  λίγο να το χρειάζεται πρέπει να  πληρώσει  τέλη  κυκλοφορίας  για   έξι  (6) ή δώδεκα μήνες  , ανάλογα  με την εποχή  που το χρειάζεται  και  να   πληρώσει  ασφάλεια  για  το ίδιο  διάστημα  έστω κι αν  είναι  ακίνητο  αφού στην  αντίστοιχη ιστοσελίδα  θα  φαίνεται  ενεργό.

Καλούμε  λοιπόν  την πολιτεία  : 1)Να εφαρμόσει  με νόμο ένα διαρκές πλαίσιο  κυκλοφορίας  με δόσεις  για όλα τα  βαρέα φορτηγά και 2) Να απαλλάξει τα  φορτηγά  που εκ του νόμου μέχρι  σήμερα αίρουν  την ακινησία  τους για επαγγελματικούς λόγους , υποχρεωτικά για έξι (6) ή δώδεκα  (12)  μήνες  και μέχρι  την νομοθετική τους  ρύθμιση από την υποχρεωτική αντίστοιχη  ασφάλιση για όλο αυτό το διάστημα  , δίνοντας την  δυνατότητα  στα βαρέα  οχήματα  να  παραμένουν  ανασφάλιστα  στα εργοτάξια και  ν’ ασφαλίζονται  στην περίπτωση  ενεργοποίησης.

Κι  αυτό  γιατί  η ασφάλιση  ενός  οχήματος  γενικά  σήμερα  γίνεται  αυθημερόν , εφ’ όσον  χρειασθεί  να μετακινηθεί.

Άλλωστε  υπάρχουν νόμοι και όλοι οι Έλληνες  πολίτες γνωρίζουν  πολύ καλά  τι βαρύτητα  έχει  η κάθε  παράβαση και  συνειδητά σέβονται  τον νόμο ή τον  παραβαίνουν.

Είναι  λοιπόν  εκτός  από αντιαναπτυξιακό κι άκρως  υποτιμητικό για τον Έλληνα πολίτη το κράτος  να  συστρατεύεται, με    πάγια  δικαιολογία την Ευρωπαϊκή οδηγία ,  στο πλάι  μιας   συντεχνίας  , με όχι  τις  καλύτερες  συστάσεις , τις  ασφαλιστικές  εταιρείες και να  ενεργεί  όπως  οι τριτοκοσμικές  κυβερνήσεις, με όπλο τον φόβο των   προστίμων και  των διοικητικών ποινών , παραβλέποντας  τις  παράλληλες  και παράπλευρες  απώλειες που υφίσταται  μια  μεγάλη  ομάδα   κατασκευαστών   , οι οποίοι  διατηρούν ακόμη κάποια  οχήματα  ως  αναπτυξιακή αναλαμπή.

Υπάρχουν νόμοι  στην ελληνική  φαρέτρα, πολλοί  μάλιστα  και  σκληροί  , που δίνουν  το δικαίωμα  σ’  ένα  ευρωπαϊκό και  ευνοούμενο κράτος να επιβλέπει τον  πολίτη και να  παρακολουθεί την πορεία του προς τα εμπρός ή προς  τα πίσω  επεμβαίνοντας    νομικά.

Η  οποιαδήποτε  άλλη ενέργεια σημαίνει ότι το κράτος έχει  έλλειμμα , ο πολίτης  απείθεια και  τα  αποτελέσματα   τραγικά  και   οπισθοδρομικά.

Ο  Πρόεδρος  του Συνδέσμου Εργοληπτών Δημοσίων Έργων Νομού Ηλείας

Νικόλαος  Αχ. Διάκος

Μηχ/γος-Ηλεκ/γος

Μηχανικός  Ε.Δ.Ε.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]