Η αρπαγή της Ευρώπης
Αρχικά θα μπορούσε να διαφωνήσει κάποιος με το ίδιο το θέμα: «H Ευρώπη αναλογίζεται το παρελθόν της και ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον». Το προφανές πρόβλημα είναι ότι προς το παρόν η Ευρώπη ούτε αναλογίζεται το παρελθόν, ούτε βέβαια ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον. Και η επέτειος των 67 χρόνων από την περίφημη Διακήρυξη Σούμαν (9 Μαΐου 1950), που καθορίστηκε και ως «Ημέρα της Ευρώπης», την βρίσκει σε βαθιά πολυεπίπεδη κρίση καθώς και περισσότερο διχασμένη από ποτέ.
Το Brexit, η ηγεμονική (αν όχι και αυταρχική) στάση της Γερμανίας και ο χωρισμός των λαών ανάμεσα σε δήθεν συνεπείς και εργατικούς Βόρειους, και σε δήθεν γυναικάδες, τεμπέληδες και μπαταχτσήδες Νότιους, ζωγραφίζουν την εικόνα της αποσύνθεσης και την πιθανότητα μιας μετέπειτα ανασύνθεσης, πολύ χειρότερης. Η ιδέα εκείνης της Ευρώπης, της οικονομικής συνεργασίας και ευμάρειας, της ισοτιμίας των μελών και των κοινών αγώνων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν υπάρχει πια. Έχει αρπαχθεί από τους γύπες των αγορών, τους αετονύχηδες των τραπεζών και τους διεφθαρμένους πολιτικούς.
Σε αυτήν την Ευρώπη βρήκε χώρο μετά από σχεδόν έναν αιώνα το δηλητηριώδες φίδι να επωάσει τα αυγά του σε κάθε γωνιά της. Ταυτόχρονα όμως κάθε μέρα αναγεννάται και η ελπίδα για μία Ευρώπη ελεύθερη, δίκαιη και δημοκρατική, γιατί έτσι θα την οραματίζονται πάντα τα παιδιά, που τους αρέσει να ζητάνε πολλά και να κοιτούν ψηλά. Υπ’ αυτήν την έννοια, όπως κι αν ήταν διατυπωμένο το θέμα του Πανελλήνιου Διαγωνισμού Παιδικής Ζωγραφικής της Παιδικής Πινακοθήκης Ελλάδος, οι ζωγραφιές των παιδιών θα απέπνεαν την ίδια αισιοδοξία και τον ίδιο ανθρωπισμό.
Κοιτάζοντας μάλιστα τα έργα των Ηλείων μαθητών που διακρίθηκαν στο διαγωνισμό, δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις. Δεν είναι μόνο η τεχνική τους αρτιότητα αξιοθαύμαστη –η ηλικία ορισμένων διαγωνιζομένων δεν ξεπερνά τα έξι έτη– αλλά και η οπτική τους. Μικρά ή μεγαλύτερα, τα σύννεφα βρίσκονται στον ίδιο ουρανό, όπως και τα διαφορετικά πανιά που κάνουν το ίδιο πλοίο να πορεύεται στο πέλαγος. Το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει και στην Ευρώπη, που αποτελείται από διαφορετικά κράτη. Άλλα είναι μικρότερα και άλλα μεγαλύτερα, ωστόσο όλα συμβιώνουν με αμοιβαίο σεβασμό και αλληλεγγύη, ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει.
