Η Αλίκη στη χώρα των … θυμάτων

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”67602″ img_size=”full”][vc_column_text]Ουκ έστιν αριθμός «σκοτεινών» πόλεων και χωριών όπου λαμβάνει χώρα η έσχατη μορφή παραβίασης της ανηλικότητας σε αυτή τη χώρα της Αγίας Οικογένειας, της προσφοράς, της φιλοξενίας και του φιλότιμου.

Η Αλίκη στη χώρα των θυμάτων παρακολουθεί αναλυτικά δελτία ειδήσεων, οργισμένους για τα «πρωτόγνωρα» συμβάντα παρουσιαστές, αναρίθμητες επιτόπιες συνδέσεις έξω από το δικαστικό μέγαρο, κάτω από την οικία των θυμάτων. Προσπαθεί να εξηγήσει την αποτυχία ενός Συστήματος το οποίο, αν και δέχτηκε καταγγελίες εδώ και χρόνια για τα ίδια περιστατικά που τώρα το απασχολούν, είτε τα  αγνόησε είτε τα διερεύνησε ανεπιτυχώς.

Διαπιστώνει ότι ακόμα και σήμερα αμφισβητείται η αξιοπιστία της μαρτυρικής κατάθεσης όταν προέρχεται από ένα παιδί ενώ  παράλληλα ακούει για βραβευμένους από την Ακαδημία Αθηνών «ευυπόληπτους πολίτες» που χρόνια ασελγούσαν σε ανήλικους – σε ίδρυμα που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει για να προστατεύουν-  δίχως να γνωρίζει και πάλι κανείς τίποτα.

Μαθαίνει για ανήλικα-θύματα με νοητική υστέρηση που ποτέ δε γίνονται πιστευτά και για μαρτυρίες «ανυποψίαστων» πάντα γειτόνων. Τη γνώση της συμπληρώνουν «εκπομπές – δικαστήρια» της μεσημεριανής ζώνης όπου η παραβίαση των θεμελιωδέστερων αρχών δημοσιογραφικής δεοντολογίας θεωρείται αυτονόητη, η προσβολή, ο στιγματισμός και η κριτική κεκτημένο δικαίωμα και οι συνεντεύξεις – ανακρίσεις με τα φερόμενα θύματα ή τους δράστες καθήκον ενημέρωσης ενός αδηφάγου κοινού, πάντα έτοιμου να απαιτήσει κι άλλη σάρκα. Στη συνέχεια, το ανάλογο προανακριτικό υλικό με ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, καταθέσεις και αναλυτικές  περιγραφές (αλλά «αλλοιωμένες» φωτογραφίες για λόγους προστασίας των υποκειμένων που εμπλέκονται) θα διαρρεύσει για να κοσμήσει τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων στο δρόμο.

Τα φώτα θα σβήσουν μέχρις ότου κάποιο άλλο περιστατικό αναπηδήσει για να στηθεί εκ νέου το ίδιο απαράλλακτο σκηνικό ξανά και ξανά και ξανά.

Ποιες διαπιστώσεις να κάνει η Αλίκη σε αυτή τη χώρα των θαυμάτων και των θυμάτων; Την αδυναμία εφαρμογής ακόμα και βασικών αρχών της Διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού,  26 χρόνια μετά κύρωση της και τη διακήρυξη ότι υπερισχύει παντός άλλου νόμου; Την αποτυχία/αδιαφορία της Πολιτείας δεκαετίες τώρα να εντάξει στο εκπαιδευτικό της πρόγραμμα ήδη από την προσχολική εκπαίδευση το μάθημα της σεξουαλικής  διαπαιδαγώγησης; Την ανυπαρξία δομών προστασίας κακοποιημένων παιδιών και εφήβων;; Πού αλλού, αν και υπάρχει διάγνωση κακοποίησης, δεν υφίσταται η δυνατότητα παραπομπής σε εξειδικευμένη υπηρεσία γιατί απλά δεν υπάρχει τέτοια δομή;

Μέχρι σήμερα τα ανήλικα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης καλούνται να περιγράψουν τα δεινά της παραβίασης που υπέστησαν σε επαγγελματίες των υπηρεσιών της ψυχικής υγείας και του Συστήματος της Ποινικής Δικαιοσύνης 14 φορές ανά μέσο όρο!  Αστυνομική προανάκριση, κύρια ανάκριση, ακροαματική διαδικασία, ιατροδικαστική εξέταση και πολλαπλές πραγματογνωμοσύνες, οδηγούν σε ένα ανελέητο ψυχικό σφυροκόπημα, με θυμα τον ανυποψίαστο για όσα λαμβάνουν χώρα ανήλικο.

Η Αλίκη όμως είναι σίγουρη ότι δεν είναι μόνο η Πολιτεία που χρειάζεται να κάνει άλματα. Είμαστε και εμείς. Το θύμα πράγματι φοβάται και έχει λόγους γι’ αυτό. Καθώς μάλιστα παραβιάζεται κατά κανόνα από οικείο και αγαπημένο σε αυτό πρόσωπο, η διατήρηση του μυστικού επιλέγεται ως μονόδρομος. Εισέρχεται έτσι σε μια «φάση αποφυγής», επιλέγοντας  τη σιωπή ως ύστατη καταφυγή από τα δεινά του τραύματος, ως «έξοδο φυγής». Το κόστος της αποκάλυψης φαντάζει μεγαλύτερο από αυτό της αποσιώπησης.

Εμείς όμως τι φοβόμαστε;  Γιατί μόνο κατόπιν εορτής ο φόβος υποχωρεί και όλοι είμαστε πρόθυμοι να μιλήσουμε ενώ όλοι γνωρίζουμε; Αυτή η καταραμένη αλυσίδα της σιωπής και οι  κρίκοι της.

Ποιοι θα δώσουν τελικά φωνή στον ψίθυρο;

Θέλει «αρετή και τόλμη» η καταβύθιση στο σκοτάδι, σκέφτεται η Αλίκη. Διαφορετικά δε δικαιούμαστε να χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα αποποιούμενοι την όποια ευθύνη μας, ρίχνοντας πάντα το ανάθεμα στην «κακή» και αδιάφορη Πολιτεία «…δεν επιτρέπεται να παραπονιόμαστε ό,τι κι αν συμβεί, αφού καθόμαστε ήσυχα και άνετα στις πολυθρόνες μας, δειπνούμε και συζητούμε, παρ’ όλο που ξέρουμε πως η ζωή είναι κόλαση. Ακόμα κι εμείς ανήκουμε στους διαβόλους, Ακόμα κι εμείς».[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]