Η άλλη όψη του νομίσματος
Θα συμφωνήσετε πιστεύω μαζί μου, ότι όλο και πιο πολύ, την ελληνική επικράτεια επισκιάζει μια ατμόσφαιρα ματαίωσης και κόπωσης.
Μια ατμόσφαιρα που οφείλεται αφενός στην δικαιολογημένη κούραση του έλληνα πολίτη, αφ’ ετέρου στην απελπιστική για την πραγματικότητα εικόνα που δημιουργούν σκόπιμα και καθημερινά τα τηλεοπτικά κανάλια. Ακούγεται ως μόνιμος επωδός για κάθε τι που συμβαίνει, πως η ελπίδα ηττήθηκε και η αξιοπρέπεια συνθηκολόγησε. Πως όλοι είναι ίδιοι και πως η πολιτική δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Είναι αλήθεια πως υπερεκτιμήσαμε τις δυνάμεις μας. Ότι οι Ευρωπαϊκοί κύκλοι στη πλειοψηφία τους επιθυμούσαν να καταστείλουν την ελπίδα και να μετριάσουν ή και να εξανεμίσουν τις προσδοκίες μας. Ότι παραγνωρίσαμε το γεγονός πως σε κάθε διαπραγμάτευση υπάρχει το στοιχείο του συμβιβασμού. Ότι μας εξανάγκασαν να εφαρμόσουμε πολιτικές που απέχουν πολύ από τα πιστεύω μας. Ότι ψηφίσαμε οδυνηρά μέτρα. Αυτή όμως είναι η μια όψη του νομίσματος. Γιατί μπορεί αυτή η κυβέρνηση να υπερεκτίμησε τις δυνάμεις της απέναντι σε μια σκληρή εξωχώρια οικονομική λογική, μπορεί όμως να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του πολίτη αν έχει το σχέδιο, την πρόθεση και την επιμονή να ανασυγκροτήσει το εσωτερικό τοπίο.
Αν αξιοποιώντας όλα τα χρηματοδοτικά εργαλεία δώσει λύσεις τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αγρότες και οι επιχειρήσεις.
Αν κατορθώσει να ανασυγκροτήσει το δημόσιο τομέα ώστε η πολύωρη εργασία του υπαλλήλου να αντιστοιχεί στην παραγωγικότητα που έχει ανάγκη η σύγχρονη διοίκηση.
Αν καταπολεμώντας τη διαφθορά εξοικονομήσει πόρους για να εφαρμόσει κοινωνική πολιτική.
Αν σταματήσει τις απευθείας αναθέσεις και την κατασπατάληση του δημόσιου πλούτου.
Αν καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή και πάψει να υπερφορολογεί τα συνήθη υποζύγια.
Αν βάλει τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο της χώρας που έμαθε να λειτουργεί σε καθεστώς ασυδοσίας και ύποπτων ανταλλαγών. Αν στηρίξει και στηριχθεί στις υγιείς δυνάμεις της εργασίας, του αγρότη, του επαγγελματία, του μικρού και μεσαίου επιχειρηματία.
Αν κατανοήσει επιτέλους ότι η ευημερία των αριθμών δεν οδηγεί αναπόφευκτα σε success story και ότι μοναδική προϋπόθεση γι’ αυτό είναι, ο πολίτης και τα προβλήματα του να γίνουν το επίκεντρο της πολιτικής.
