Ζωογόνος «αυταπάτη»

Έρχονται στιγμές που νιώθεις την ανάγκη να περιχαρακωθείς στον προσωπικό σου μικρόκοσμο. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει- όχι πάντα τουλάχιστον- ότι παραιτείσαι από τα κοινά, ούτε είναι «δείγμα των καιρών» όπως λέγεται.

Απλά οι άνθρωποι πάντα ήθελαν να καταφεύγουν πότε- πότε στο μικρό ασφαλές λιμάνι τους, να παίρνουν δύναμη και αυτοπεποίθηση για το μεγάλο ταξίδι τους, να κατακτήσουν τον κόσμο.

Κι εγώ, ζούσα πάντα με την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος ήταν πιο μεγάλος για όσους είχαν το προσωπικό ασφαλές λιμάνι, στο οποίο ούτε έργα ούτε τα λόγια των άλλων μπορούσαν να απογοητεύσουν και να πληγώσουν.

Με αυτή τη ζωογόνο «αυταπάτη» μεγάλωσα από το σπίτι μου και αυτή θα ήθελα να έχουν και τα παιδιά μου. Βλέπεται, τα λόγια είναι έπεα πτερόεντα, πετούν σαν σαΐτες σημαδεύοντας αδιάκριτα, δικούς και φίλους. Άσε που κάποτε περνούν στο στόμα του «αντιπάλου» και τότε όποιον πάρει ο χάρος.

Τότε ακριβώς είναι η ώρα που χρειάζομαι τα τείχη του δικού μου κόσμου. Να αισθανθώ να μ’ αγκαλιάζουν οι φτερούγες των δικών μου αγαπημένων, λέγοντας μου το «εγώ είμαι εδώ». Να ξέρω, ότι δεν είμαι μόνη να αντιμετωπίσω μια γκρίζα πραγματικότητα. Να αντλώ τη δύναμη που χρειάζομαι για να ανοίξω ξανά με αυτοπεποίθηση τα φτερά μου.

Μην ξεχνάτε άλλωστε, ότι το ταξίδι της ζωής είναι αέναο. Και εγώ χρωστάω να κάνω το δρόμο όσο γίνεται πιο βατό, στις δυο, μικρές  μου, αθώες ψυχές…