Ζούσε και Ζει, πάντα εδώ
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”3516″ img_size=”full”][vc_column_text]Εδώ πρωτόδε το φως. Κάτω απ’ αυτόν τον ουρανό. Κάτω απ’ αυτά τα δέντρα. Κάτω από το φως και την αλμυρή δροσιά που νότιζε τις μέρες του. Τι κατάλαβε αυτός; Τι είδε καταμεσής του ηλειακού κάμπου που δεν το έβλεπαν οι άλλοι ή έστω οι περισσότεροι; Νομίζω ότι τελικά αυτό που είδε ήταν πιο πολύ ένα χρέος, παρά ένα όνειρο ή ένα όραμα. Αρκετοί πιστεύουν ότι αυτό που οδηγεί, όσους προτάσσουν το κορμί τους και θυσιάζουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τη ζωή τους για έναν συλλογικό σκοπό, είναι μια βαθιά αίσθησης ευθύνης και καθήκοντος, που όμως εκπορεύεται από την αγία αγάπη κι όχι από κάποιο άγιο πνεύμα. Αγάπη για την πατρίδα. Αγάπη για τον συνάνθρωπο. Αγάπη για τον κόσμο: «Εμείς αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από εκείνους που μας κατηγορούν. Το αποδείξαμε τότε που η λευτεριά, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα βρίσκονταν σε κίνδυνο. Παλεύουμε για να ξημερώσουν και για την πατρίδα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Κι αν χρειαστεί θυσιάζουμε γι’ αυτό και τη ζωή μας». Με αυτά τα λόγια κατακεραύνωνε τους κριτές του (μεταξύ των οποίων και τον μετέπειτα μεγάλο δικτάτωρ Γεώργιο Παπαδόπουλο) ο Νίκος Μπελογιάννης, λίγο προτού καταδικάσουν αυτόν και τους συντρόφους του Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση σε θάνατο, που τελικά ήρθε στις 30 Μαρτίου 1952. «Εμείς αγαπάμε την Ελλάδα περισσότερο από εκείνους που μας κατηγορούν». Πόσο επίκαιρη στ’ αλήθεια μοιάζει αυτή η διαπίστωση του ανθρώπου με το μοσχοβολιστό γαρύφαλλο και το διαπεραστικό βλέμμα…
Εδώ έζησε και εδώ θα ζει για πάντα. Εξάλλου η συλλογική μνήμη διασφαλίζεται καί συμβολικά από την ύπαρξη ενός μουσείου. Εδώ γεννήθηκε. Από εδώ ξεκίνησε να μοσχοβολά θυσία και ειρήνη η γαρυφαλλιά του.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
