Ζει, για πέθανε η ελπίδα;

Κάθε που σίμωνανε τα κρύα του χειμώνα, ο μπάρμπα Γιώργος ανεβοκατέβαινε τις κορφές και τις ραχούλες για να μαζέψει τα ζωντανά και να τα κατεβάσει στο χειμαδιό να ξεχειμωνιάσουνε.

Μόνο προβατίνες έβοσκε, οι γίδες τονε κουράσανε με τα τσαλίμια και τον ατίθασο χαρακτήρα τους- τον πήρανε και λιγάκι τα χρόνια- και τις εγκατέλειψε.

Κράτησε μια μονάχα που δεν του πήγαινε να την ξεκάνει. Ελπίδα την είχε «βαφτισμένη»- το συνηθίζουνε οι βοσκοί να δίνουνε ονόματα στα ζώα που αγαπάνε- και της είχε κρεμάσει ένα κουδούνι για να την ξεχωρίζει από τα άλλα ζωντανά. Τον τελευταίο καιρό όμως είχε θορυβηθεί. Το κουδούνι της Ελπίδας δεν ακούγονταν πουθενά. Την έψαχνε στα μέρη που συνήθιζε να βόσκει, τη φώναζε, τη σφύριζε, μα πουθενά. Ρώτησε και τους γείτονες μπας είχανε κανα σημάδι της αλλά τίποτα.

Λες και τα ίχνη της Ελπίδας είχαν χαθεί από προσώπου γης.

Απελπίστηκε και το μυαλό του γύρισε στο κακό. Είχε πάρει το μαντάτο, ότι μέρες τώρα στη περιοχή είχαν ροβολήσει λύκοι. Ο φόβος ότι η Ελπίδα του κατέληξε στα δόντια κάποιου αγριμιού ήρθε και ρίζωσε στη ψυχή του.

Χωρίς να ξέρει αν η Ελπίδα πέθανε ή ζει πώς να διαβεί τούτο το χειμώνα που προμηνύονταν πολύ βαρύς…