Επτά χρόνια φαγούρα

Στα ίδια μέρη…

Και ενώ ακόμη προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μας χτύπησε ή καλύτερα τι θα μας χτυπήσει μετά την πολυπόθητη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές, ξεκίνησαν ήδη οι πολιτικές, φιλοσοφικές αλλά ακόμη και ποιητικές ερμηνείες για το τι σημαίνουν όλα αυτά καθώς και για το τι μέλλει γενέσθαι. Το δεύτερο είναι μακράν κουραστικότερο του πρώτου εφόσον περιλαμβάνει σχεδόν πάντοτε εκτενείς αναφορές της επταετούς φαγούρας από την οποία πάσχουν τόσο οι, εμφανιζόμενοι στα κανάλια, «νόες», όσο και οι αδαείς πολλοί. Είναι η βασική αιτία που όσο κι αν προσπαθείς, δεν μπορείς να βγάλεις άκρη.

Όσοι γιατροί τόσες γνώμες! «Έπρεπε να είχαμε βγει από το ευρώ εδώ και χρόνια», λέει ο ένας, λες και μπορείς να γυρίσεις πίσω το χρόνο. «Και τώρα μπορούμε να πάμε σε δραχμή, με μονομερή διαγραφή του χρέους», λέει ο άλλος. «Όχι! Ευρώ πάση θυσία. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν καταστροφή», λέει ένας τρίτος. «Το θέμα», λέει ο τέταρτος που εμφανίζεται πιο πονηρός, «δεν είναι αυστηρά το νόμισμα αλλά υπό ποιες προυποθέσεις μένει κανείς στο ευρώ ή πάει σε δραχμή». «Μα κύριοι», συμπληρώνει ο πέμπτος, «το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό αλλά βαθιά πολιτικό». Στην εξίσωση του ακατανόητου προσθέστε και τον εκάστοτε παρουσιαστή που δε θα διστάσει καθόλου να συμφωνήσει επί μέρους με τη μία ή με την άλλη άποψη, για να αναιρέσει ελάχιστα λεπτά αργότερα εκείνον ο οποίος την εξέφρασε.

Είναι όλα πολύ μπερδεμένα και ίσως όχι τυχαία. Την ίδια ώρα ο κόσμος αγωνιά αν θα υπάρχει αύριο˙ Αν θα έχει δουλειά, αν θα πληρωθεί αυτό το μήνα, αν θα μπορεί να πληρώσει το νοίκι και τα κερατιάτικα, αν θα μπορεί να ταΐσει τα παιδιά του, να καλύψει όλα τα απαραίτητα έξοδα της βασικής διαβίωσης. Συνεχίστε λοιπόν να το σκέφτεστε παιδιά, όσο εδώ, εμείς οι υπόλοιποι θα έχουμε για θέα το αιχμηρό ατσάλι της λαιμητόμου. Αν πάντως θέλετε να κάνετε κάτι ουσιαστικό, βγάλτε μας τώρα από αυτήν την αναθεματισμένη Γιουροβίζιον. Είναι ένα γελοίο κιτσαριό του κερατά και κοστίζει πολλά. Πάρα πολλά.