Επαρχείο 2018: Ο έρωτας δε μένει πια εδώ
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”57478″ img_size=”full”][vc_column_text]Φωνές. Όπου κι αν πας ένας απόηχος. Μια μουσική από το παρελθόν, με νότες τα συναισθήματα όσων πέρασαν από εκεί. Ένα τρυφερό πρώτο φιλί. Ένα πατρικό χάδι επιβεβαίωσης. Ένα αστείο που μόνο δυο φίλοι μοιράστηκαν. Το χέρι του παππού που σήκωσε το εγγόνι του μετά από μία πτώση.
Κι όλα αυτά δίχως τους μοναχικούς περιπάτους ή τις πολύτιμες στιγμές περισυλλογής όπου ο άνθρωπος αναμετράται με το άπειρο, πολύ περισσότερο απ’ ότι με τον εαυτό του, κι ας μην το καταλαβαίνει. Μοναχικές σκέψεις που στοιχειώνουν όνειρα και ελπίδες που κυνηγούν εφιάλτες. Άραγε τι μένει απ’ όλα αυτά, παρά ένας απόηχος…
Ένας βαθύς μακρόσυρτος απόηχος του έρωτα, της αγάπης, της συντροφιάς, της μοναξιάς, της, λύπης, της μελαγχολίας. Τόσες λέξεις για να περιγράψουν τον ωκεανό των ανθρώπινων συναισθημάτων, κι ακόμη περισσότερες θα χρειαζόντουσαν για να αποτυπώσουν τις χιλιάδες ιστορίες που εκτυλίχθηκαν ανάμεσα σε παγκάκια και πεύκα. Μόνο αυτά γνώριζαν. Μόνο αυτά θυμόντουσαν. Μόνο αυτά κρατούσαν μέσα τους τον απόηχο.
Αστεία πράγματα, ίσως πουν κάποιοι, που φαίνεται ότι εμπιστεύονται μονάχα το νόμο της μπουλντόζας και του ξεριζώματος. Θα τους έλεγα «βλάχους», αλλά τότε θα αδικούσα ένα σωρό ανθρώπους που σέβονται τους άλλους, όπως σέβονται και αγαπούν το περιβάλλον τους, εκτός από το περιβάλλον γενικά. Αυτοί δεν θα ακουμπούσαν ποτέ το χέρι τους πάνω σε πεύκα (πόσο μάλλον σε πεύκα της πόλης), παρά μόνο για να τα φροντίσουν, όπως τα φρόντιζε μέχρι πρότινος αυτή η πόλη.
Γιατί η αλήθεια είναι πως παρά την φτώχεια και τα μύρια προβλήματά του, τούτος ο τόπος ήταν πάντοτε ανθρώπινος. Και ο έρωτας στο Επαρχείο άνθιζε όχι μόνο την Άνοιξη, αλλά ολόκληρο τον χρόνο. Κάτω από τα πεύκα και κάτω από την μύτη της πόλης. Δυστυχώς ο έρωτας δε μένει πια εδώ. Μας εγκατέλειψε, αφήνοντας πίσω του μόνο σιωπή.
Σε μια φωτογραφία περπατώ
στην άκρη η πανσέληνος χορεύει
Έξω απ’ το σπίτι τ’ άστρο μας κοιτώ
μα μια φωνή βαθιά με κοροϊδεύει.
Ο έρωτας δε μένει πια εδώ.
Τάκης Σιμώτας & Γεωργία Χιτζίδου[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
