Οι έμπειροι ταβλαδόροι,  παίζουν τις διπλές ζαριές ακολουθώντας ένα πατροπαράδοτο τελετουργικό που αποβλέπει στην ψυχολογική καταρράκωση του αντιπάλου. Τις μετρούν επιδεικτικά μια προς μια,  χτυπώντας βροντωδώς κάθε πούλι καθώς σχηματίζουν επίζηλες πόρτες:  Μια, δυο, τρεις – και αν συμβεί να κλείνουν εξάπορτο ή να «αιχμαλωτίζουν» την παραμάνα αναγγέλλουν σαδιστικά και με πάταγο… – κι ο Χατζηπετρής. Για τον Χατζηπετρή λοιπόν ο λόγος που εκτός από εξάπορτα στο τάβλι κλείνει εδώ και κάτι χρόνια και τα… καλύτερα σπίτια. Που στο πιο επίσημο ονομάζεται Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων και για το συντομότερο ΕΝΦΙΑ. Αυτόν τον «Χατζηπετρή» που φταίει για όλα και που αν θυμάστε αρχικά θα τον καταργούσαμε με μια μονοκονδυλιά.

Που αργότερα νοθεύοντας με άφθονο ύδωρ τον οίνο μας και υιοθετώντας κατά μια έννοια τη λαϊκή ρήση «τους μήνες που δεν έχουν «ρο» το κρασί θέλει νερό» περάσαμε στο δεν καταργείται πλην όμως διορθώνεται και τέλος θέλοντας και μη το πήραμε απόφαση ότι ήρθε για να μείνει. Μόνιμος μπάστακας. Κάτι σαν τον σπιτονοικοκύρη δηλαδή που κάθε πρώτη του μηνού μας χτυπά την πόρτα για το νοίκι.

Μ’ άλλα λόγια βάλαμε κάτω τον λογαριασμό κι’ αφού διαπιστώσαμε ότι δεν βγαίνει κρίναμε πριν χαθεί το μέτρο, ότι ήταν προτιμότερο να χάσει ο κοσμάκης τ’ αυγά και τα πασχάλια. Υποχρεωθήκαμε πα’ να ‘πει να υπογράψουμε σύμφωνο συμβίωσης με τον αποδιοπομπαίο τράγο ανακηρύσσοντας τον, τον από μηχανής Θεό που θεραπεύει πάσα νόσον και πάσα αστοχία του γκουβέρνου.

Θα μου πείτε τώρα, εδώ η Ελλάδα άντεξε τετρακόσια χρόνια την τουρκική σκλαβιά σ’ έναν ΕΝΦΙΑ θα κωλώσει;  Έχουμε ως λαός μεγάλες αντοχές….