Ελλάδα. Μια χώρα που παράγει μόνο δυστυχία

Του Γεώργιου Μπακογιάννη

Η Ελλάδα διατηρείται στην τέταρτη θέση του περιβόητου «δείκτη οικονομικής δυστυχίας» και για το 2016, ωστόσο η βαθμολογία που συγκεντρώνει η χώρα μας είναι αρκετά χειρότερη από αυτήν του 2015, κυρίως εξαιτίας του πολύ υψηλού επιπέδου της ανεργίας και του αρνητικού πληθωρισμού.

Η  αγωνία, θυμός, οργή και απογοήτευση είναι τα συναισθήματα που νοιώθει ο Έλληνας. Βιώνει την κοροϊδία την εγκατάλειψη και ανήμπορος να κάνει  όνειρα, απλά παραμένει θεατής στο θέατρο του παραλόγου. Εγκλωβισμένος μεταξύ της αναμονής   και των παροχών που τόσο εύκολα εξαγγέλλει η κυβέρνηση-και συνήθως ανακαλεί όπως προσφάτως έκανε  στη ΔΕΘ με το πάγωμα των εισφορών-  αδυνατεί να διαχειριστεί τη καθημερινότητα. Πλέον αποσβολωμένος  και δυστυχής απλά περιμένει χωρίς να αγωνιά, χωρίς να ελπίζει.

Οκτώ η δέκα χρόνια νωρίτερα, αν κάποιος έλεγε πως η Ελλάδα ίσως μελλοντικά ήταν η πιο δυστυχισμένη χώρα στην Ευρώπη, θα τον περνούσαν τρελό. Η ελληνική οικονομία αναπτυσσόταν γρήγορα, ενώ η καταναλωτική δύναμη των πολιτών ήταν αρκετά μεγάλη.

Ο πρώην  ορκισμένος «αντιμνημονιακός» Τσίπρας, κατ’ εντολή της τρόικας, η πιο σωστά των θεσμών, συνεχίζει να καταδικάζει  ένα λαό σε «αιώνια» ανεργία, φτώχεια και πείνα. Σύμφωνα με τις δηλώσεις κορυφαίων στελεχών της κυβερνώσης η ανάπτυξη πάει για μετά το 2018. Αυτό είναι το success story της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.Η φτώχεια φέρνει δυστυχία, η οικονομική ευμάρεια χαμόγελο.

Μια κυβέρνηση η οποία σε κάθε νομοθέτημα, σε κάθε ενέργεια της, με στόμφο αναφέρει ότι σέβεται και υλοποιεί τις επιταγές τους συντάγματος. Σε  πιο σύνταγμα όμως αναφέρεται; Αυτό που ερμηνεύει κατά το δοκούν;

– Η βασική αρχή ότι το κράτος οφείλει να μεριμνά ώστε ο καθένας να μπορεί να ζει από την επαγγελματική του δραστηριότητα , το έχουν ξεχάσει; Έχουν πάθει αφλογιστία;

– Την άποψη ότι το ιδανικό κράτος πρέπει να προσφέρει προς όλους τους πολίτες του τα εργαλεία για να πετύχουν και την ελευθερία να αποτύχουν και αυτό  έχουν ξεχάσει;

– Ότι ο κάθε πολίτης πρέπει να προσφέρει στο κράτος σύμφωνα με την φοροδοτική του ικανότητα και αυτό έχουν ξεχάσει;

Όταν το κράτος εξαπατά, κατά εξακολούθηση τους πολίτες είναι συνεργός ,  ηθικός αυτουργός  και άμεσος  υπεύθυνος για το υψηλό ποσοστό δυστυχίας που νοιώθει ο πολίτης.  Με τις ενέργειες της η κυβέρνηση διαμορφώνει  τέτοιες συνθήκες   βίου οι οποίες στερούν από τον μέσο πολίτη την ευκαιρία μιας γνήσιας και ισότιμης συνάντησης με τον διπλανό του, αλλά και μιας καλύτερης σχέσης με τον εαυτό του. Η ανέχεια, η ανασφάλεια είναι πρώτα συμβολικές και κατόπιν οικονομικές.  Εκφράζονται και εκδηλώνονται με την ταπείνωση, την αδυναμία να περιποιείσαι και να φροντίζεις τον εαυτό σου, να μορφώνεις τα παιδιά σου, να σχεδιάζεις το μέλλον. Την απροθυμία έως και αποφυγή να εμφανίζεσαι δημοσίως, την καταδίκη σε μια μορφή ανωνυμίας, την έκθεση σε πληθώρα ψυχολογικών και κοινωνικών βλαβών, για τις οποίες οι στατιστικές δεν κάνουν κανένα λόγο. Ο μέσος εργαζόμενος, ο μέσος πολίτης  μετεωριζόμενος ανάμεσα στην ντροπή και την απελπισία, νοσεί ψυχικά εγκαταλειμμένος σε αδυσώπητα.

Το κράτος βουλιάζει. Το έθνος δοκιμάζεται  πιο σκληρά από ποτέ.

Εξαιρετικά επίκαιρο ένας στίχος από  ένα ποίημα του Γ. Σουρή:

Δυστυχία σου, Ελλάς,

με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,

τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Γεώργιος Μπακογιάννης

Χημικός Μηχανικός