Ελεύθεροι… αποκλεισμένοι

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”58006″ img_size=”full”][vc_column_text]Προχωρήστε ΤΩΡΑ με τον δρόμο που περιμένει ένας ολόκληρος νομός

Το δράμα δεν είναι μόνο ότι η Ηλεία είναι ο μοναδικός της νομός της ηπειρωτικής Ελλάδας ο οποίος δεν έχει συνδεθεί με το δίκτυο των σύγχρονων κλειστών αυτοκινητόδρομων, αλλά ο ορατός κίνδυνος να παραμείνει αποκλεισμένος για μερικά χρόνια ακόμη. Δεν είναι και τραγικό, αν το σκεφτείς. Δηλαδή δεν είναι τραγικό για τους άλλους γιατί για εμάς αυτή η κατάσταση μοιράζεται ανάμεσα στον ξαφνικό και στον αργό θάνατο.

Ξαφνικός είναι ο θάνατος που βρίσκουν σε σχεδόν εβδομαδιαία βάση όσοι κινούνται επί και πέριξ του δρόμου. Δεν χρειάζεται να το επαναλάβουμε. Οι πάντες γνωρίζουν ότι ο φόρος αίματος που έχουμε πληρώσει και πληρώνουμε είναι βαρύς. Χιλιάδες ιστορίες για ανθρώπους που έφυγαν και δεν ξαναγύρισαν ποτέ. Μόνο να οργίζεσαι μπορείς, για όλους εκείνους που τόσο άδικα πήρε η άσφαλτος.

Αλλά και για τους ζωντανούς υπάρχει θάνατος. Αργός θάνατος και βαθιά αντι-αναπτυξιακός. Βρισκόμαστε σε μία περίοδο στην οποία η Ηλεία θα μπορούσε υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις –με πρώτη και βασικότερη αυτήν του αυτοκινητόδρομου– να αποτελεί έναν εκ των μείζονων εξαγωγικών πυλώνων της χώρας και φυσικά αναφέρομαι στον πρωτογενή και δευτερογενή της τομέα.

Καρπούζι, φράουλα, ελαιόλαδο. Τρία προϊόντα με τεράστια ζήτηση, ιδιαίτερα αυτήν την εποχή, και τα οποία η Ηλεία παράγει με ασυναγώνιστη ποιότητα αλλά αδυνατεί να τα προσφέρει, να μετάσχει ενεργά και ανταγωνιστικά στην κάλυψη αυτής της ζήτησης από το εξωτερικό, λόγω ανεπάρκειας υποδομών και κατ’ επέκταση ασύμφορου κόστους μεταφοράς και διάθεσης. Αν υπήρχε τρένο, αν υπήρχε δρόμος, αν υπήρχε αεροδρόμιο, αν, αν, αν… Ή αν έστω υπήρχε ένα από τα τρία σήμερα, ίσως ακόμη και το υψηλό κόστος των καυσίμων να μπορούσε να εξισορροπηθεί.

Ωστόσο, όλα αυτά είναι σχέδια επί χάρτου. Θεωρίες εξόδου για τους ελεύθερους αποκλεισμένους της Δυτικής Ελλάδας που έχουν κουραστεί και οι ίδιοι περισσότερο από όσους έχουν «κουράσει» όλα αυτά τα χρόνια. Λάδι πολύ, τηγανίτα τίποτα που λέμε και στο χωριό μου. Ακόμα και τούτος ο έρμος ο δρόμος που μας έχουν βγάλει την ψυχή για να τον κάνουν, που έχει περάσει από σαράντα κύματα και που υποτίθεται ότι βρισκόταν μία ανάσα πριν από τις μπουλντόζες, είναι άγνωστο πότε ακριβώς θα ξεκινήσει. Γιατί εδώ κάτω, το μόνο σίγουρο είναι η αβεβαιότητα.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]