Οι πόλεις και τα χωριά κουβαλάνε τις μνήμες τους. Τα αγάλματα στις πλατείας και οι αναθηματικές στήλες στους δρόμους, είναι εκεί για να θυμίζουν την ιστορία τους. Είναι οι οδοδείκτες που μιλούν για όσα συνέβησαν «χθες». Για όσα οφείλουν να τιμούν σε γιορτές και επετείους. Αλλά και για όσα έχουν στοιχειώσει και αποσιωπούνται. Για τους νεκρούς τους, το φόρο αίματος που κατέβαλαν για ότι θεωρούσαν ιερό και όσιο. Μα και για τον άδικο χαμό των ανθρώπων τους, αποτέλεσμα πράξεων και παραλήψεων της Πολιτείας.

Είναι εκεί για να απαιτούν τον σεβασμό, ελάχιστο φόρο τιμής γι’ αυτούς που «έφυγαν». Να κρατούν ζωντανές τις μνήμες όταν η μνήμη και οι ευαισθησίες των ταγών του τόπου κονταίνουν.

Αυτές οι μνήμες στα μαρτυρικά χωριά του δήμου Ζαχάρως, στην Αρτέμιδα, την Μάκιστο, είναι ακόμα ζωντανές. Και οι πληγές που τις συνοδεύουν εξακολουθούν και σήμερα- δέκα χρόνια μετά τις καταστροφικές φωτιές του 2007- να αιμορραγούν.

Γιατί η Πολιτεία δυστυχώς ξέχασε να πληρώσει το χρέος της. Οι νεκροί τους περιμένουν ακόμα δικαίωση. Και οι χαροκαμένοι ζωντανοί που έμειναν πίσω δικαίως απαιτούν σεβασμό στο πόνο τους. Είναι νωρίς ακόμα για τραγούδια στη περιοχή. Ακόμα κι αν αυτά είναι από τον «Επιτάφιο» του μεγάλου μας ποιητή. Προτιμούν στα εικονοστάσια των δικών τους ανθρώπων που χάθηκαν στις φλόγες να ακουστούν τα δικά τους μοιρολόγια…