Είναι και μη είναι
Στα ίδια μέρη…
Θα είχε δεν θα είχε τελειώσει το σχολείο. Δεν μπορείς να είσαι και σίγουρος έτσι όπως φτιασιδώνονται τα κοριτσόπουλα σήμερα. Ντυμένη στην τρίχα αλλά κάπως ελαφριά για την εποχή και αρκετά βαμμένη, τόσο για την ώρα όσο μάλλον και για την ηλικία της. Μία κοπέλα όμορφη σαν τα κρύα τα νερά, στεκόταν μπροστά από τη στάση μαζί με τον φίλο της, περιμένοντας το λεωφορείο. Αν κρίνω από τον εαυτό μου, όταν περιμένω το λεωφορείο, συνήθως ακούω μουσική, διαβάζω εφημερίδα ή σκέφτομαι διάφορα. Τι δεν έκανα, τι έχω να κάνω, κάτι που μου είπε ένας φίλος κλπ. Αλλά αυτό δεν είναι δίκαιο καθώς η κοπέλα συνοδευόταν. Ωστόσο εκείνα τα λεπτά που πέρασαν μέχρι να έρθει το λεωφορείο, ούτε που μιλούσε μαζί του. Μόνο καθόταν και έβγαζε τη μία «selfie» μετά την άλλη και πόζαρε, πότε σουφρώνοντας τα χείλια και πότε φτιάχνοντας ξανά και ξανά τα μαλλιά της.
Ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή ένιωσα θλίψη για το ανθρώπινο είδος. Όσο και να το σκεφτόμουν δεν μπορούσα ειλικρινά να αντιληφθώ τι το τόσο σπουδαίο κρύβει μία φωτογραφία, που πιθανότατα θα ανέβει στο facebook της αυτό-φωτογραφιζόμενης, τραβηγμένη στη στάση του λεωφορείου. Τέτοια περιστατικά φυσικά δεν είναι μεμονωμένα αλλά συνιστούν ενδεικτικότατες εκδηλώσεις της mentalité που έχουν οι νεότερες γενιές. Και αυτό είναι διπλά απογοητευτικό, δεδομένης της δύσκολης συγκυρίας την οποία διανύουμε. Αλλά κανείς δεν είπε ποτέ ότι σε καιρούς μεγάλων υφέσεων οι άνθρωποι και ειδικότερα οι νέοι διαφωτίζονται. Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει αφού είναι πιο ευάλωτοι και επιρρεπείς στις παθήσεις της σύγχρονου κόσμου. Είναι ένας κόσμος γεμάτος γκλάμουρ και φτώχεια, βία και ανθρωπιά, ματαιότητα και αξία, selfie και γενναίες αυτοκριτικές, είναι και μη είναι. Αυτή η κοπέλα είναι στη φάση που πιστεύει πραγματικά ότι με αυτόν τον τρόπο δομεί ένα «είναι» ενώ στην πραγματικότητα το αποδομεί. Αν είναι ξύπνια και τυχερή (τις περισσότερες φορές χρειάζονται και τα δύο), ίσως κάποια στιγμή αντιληφθεί τη ματαιότητά της. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή θα έχει μόλις αρχίσει να φτιάχνει χαρακτήρα.
