«Εάλω η πόλις»

Τα μακριά μνημόνια κονταίνουν τη μνήμη. Ακούς στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα τους πολιτικούς μας δεξιούς και αδέξιους αριστερούς και αναρωτιέσαι αν ζουν σε γυάλινο πύργο με παραμορφωτικούς καθρέφτες. Μας υποσχέθηκαν όλοι –ο καθένας με τη σειρά του- τη γη της επαγγελίας, ενώ αυτό που δημιούργησαν είναι μια ολέθρια πραγματικότητα. Για το μόνο που δεν μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς είναι η έλλειψη τακτ και ευγένειας. Το «όχι» δεν το λένε εύκολα. Ιδίως όταν απευθύνονται σε ξένους ανθρώπους, όπως οι δανειστές της χώρας, οίτινες συμπαραστέκονται αλληλέγγυοι για να παραμείνει η ψωροκώσταινα στην Εδέμ του ευρώ.

Εμφανίζονται σε Βουλή ενδελεχώς διαβασμένοι και με ατράνταχτα επιχειρήματα προσπαθούν να πείσουν το φίλιο και αντιφρονούν ακροατήριο για την υπεροχή της πολιτικής τους. Μόνη «παραφωνία» μια ελαφρά βραχνάδα στις φωνητικές χορδές κατάλοιπο των πλημμελώς μασημένων μνημονίων που πλουσιοπάροχα μας σέρβιραν οι θεσμοί. Πηδαλιούχοι της συμφοράς σε μια γαλέρα ρωμαϊκή που μαστιγώνουν αλύπητα τους σιδηροδέσμιους κωπηλάτες. Ανιστόρητοι μαθητές που αρέσκονται να πιστεύουν ότι ασκώντας την τέχνη του «δούναι και λαβείν» δεν θα υποχρεωθούν να ομολογήσουν ότι «εάλω η πόλη»…