Γυρίσαμε στην πρωτόγονη εποχή
Η ανθρώπινη ιστορία ξεκινά από τη στιγμή που το ανθρώπινο είδος σταματά τη πρωτόγονη μοναδική του πορεία και δημιουργεί τις πρώτες του «κοινωνίες».
Όταν μαζί με την αντίληψη για τη «μάνα θεά φύση» κυριαρχεί και η αντίληψη για τη «μάνα κοινότητα».
Όταν αρχίζει να αντιλαμβάνεται τα πλεονεκτήματα του συνυπάρχειν, του συμβιώνειν και του συμπράττειν.
Μια συλλογική δράση που στηρίζεται στην αντίληψη ότι «όποιος φροντίζει για όλους και την κοινότητα, φροντίζει και για τον εαυτό του». Το αντίστροφο δεν ισχύει. Τουλάχιστον αρχικά.
Όσο όμως αρχέγονη και βαθειά ριζωμένη είναι μέσα μας η τάση για συνεργασία το ίδιο συνυπάρχει και η προκατάληψη και η δυσπιστία για τους άλλους.
Έτσι όσο οι κοινωνίες αναπτύσσονται και γίνονται πιο σύνθετες τόσο διαταράσσεται η αρμονική σχέση και η ειρήνη μεταξύ μας και το «κοινό θέλω και πράττειν» υποχωρεί απέναντι στο προσωπικό όφελος.
Σήμερα με την επικράτηση του ατομικισμού έχουμε δυστυχώς χάσει τον θησαυρό των «σχεσιακών αγαθών».
Συνύπαρξη, συνδιαβούλευση, συνεργασία και συναπόφαση καθώς και τα ευεργετικά πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα τους έχουν χαθεί οριστικά. Και ο άνθρωπος απόμεινε να βιώνει μόνος μέσα σε μυριοπρόσωπες και πολύβουες πολιτείες. Χτίσαμε γύρω μας τα προσωπικά μας τείχη για να προστατευτούμε από τα άγρια θηρία της ζούγκλας που επιλέξαμε να ζούμε. Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι γυρίσαμε στη πρωτόγονη ζωή…
