Για τον Μάνo (ξανά)
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”74101″ img_size=”full”][vc_column_text]Η λιποθυμία των λέξεων πάνω σε πέντε γραμμές…
[…] Εδώ πρέπει ν’ αποκαλύψω πως όταν οι λέξεις έρχονται σ’ επαφή μ’ αυτό που λέμε Μουσική, πριν απ’ όλα λιποθυμούν, ξαπλώνουν, παραδίδονται και χάνουν κάθε από φυσικού τους ενέργεια, κίνηση, ζωή. Κι ύστερα αρχίζει η περιπέτεια της μελωδίας …
Γιατί μ’ ενθουσιάζει η ιδέα να μιλήσω για λέξεις, που ξαπλώνουν με ηδυπάθεια για να παντρευτούν τους ήχους, ειδικά τακτοποιημένους κι αποκλειστικά συνταιριασμένους γι’ αυτές.
Μάνος Χατζιδάκις
(Ξάνθη 23 Οκτωβρίου 1925 – Αθήνα 15 Ιουνίου 1994)
Κάθε φορά που το ημερολόγιο δείχνει 23 Οκτώβρη, νιώθω την ανάγκη αλλά και την ηθική υπό μια περίεργη έννοια υποχρέωση, να γράψω δυο λόγια για τον Μανo Χατζιδάκι˙ αυτόν τον σπουδαίο για την Ελλάδα και τον κόσμο άνθρωπο, που εκείνη την μελαγχολική μέρα του Φθινοπώρου πρωταντίκρισε το χλωμό φως τ’ ουρανού.
Μια τέτοια μέρα ξημέρωσε και σήμερα, μουντή, μελαγχολική, με έναν αδυσώπητο ουρανό να πλακώνει την ψυχή μας, λες και κληθήκαμε ξαφνικά να κουβαλήσουμε το βάρος ολόκληρης της ύπαρξης. Κοιτούσα από το παράθυρο όλη αυτήν την καταχνιά και εκείνη τη στιγμή το ραδιόφωνο άρχισε να παίζει μια γνώριμη μελωδία. Ήχοι οικείοι που θαρρείς πως βρίσκονταν πάντοτε μέσα μας και ξύπνησαν βίαια από την μεγάλη λήθη, μόλις οι λέξεις πλάγιασαν ή λιποθύμησαν, όπως θα έλεγε και ο ίδιος, στο πεντάγραμμο.
Ήταν φυσικά η μουσική του Μάνου, που θα μπορούσα να την αναγνωρίσω ανάμεσα σε χιλιάδες μουσικές γιατί έχει το δικό της χαρακτηριστικό χρώμα. Αμέσως η διάθεση μου άλλαξε, αφού μια αίσθηση ζεστασιάς, παρηγορητικής και συνάμα ελπιδοφόρας άρχισε να με κατακλύζει. Κατά καιρούς οι άνθρωποι του χώρου έχουν μεταχειριστεί διάφορες λέξεις για να περιγράψουν το έργο και ειδικότερα το μουσικό ύφος του Χατζιδάκι. Τον έχουν χαρακτηρίσει μελαγχολικό, λυρικό, ακόμα και πεσιμιστή. Εγώ όμως νομίζω ότι πίσω απ’ αυτό το προσωπείο βρίσκεται μια βαθιά αισιοδοξία και ένα ακατάπαυστο πείσμα για ζωή και δημιουργία. Γιατί σε κάθε περίπτωση ο Χατζιδάκις δεν ήταν νωθρός και δεν υπερασπίστηκε ποτέ και κατά κανένα τρόπο την παραίτηση και την παθητικότητα. Ήταν πάντα ζωντανός, και ζωντανός παραμένει ακόμη και τώρα που έχει χαθεί.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
