Για τις ηρωίδες της ζωής

Αναρωτιόμουν πάντα, γιατί η ιστορία γράφεται από άνδρες. Και δεν εννοώ φυσικά τους ιστορικούς αφού η επιστήμη της ιστορίας έχει τιμηθεί και από τα δυο φύλα. Αναφέρομαι στην ιστορία, που «προτιμά» να γράφεται μόνο από άνδρες και που μιλά μόνο για αυτούς. Για τα ανδραγαθήματα τους, τις περιπέτειες, τις μεγάλες τους στιγμές, τις αποφάσεις του που καθόρισαν το μέλλον, τις σημαντικές τους εφευρέσεις, τα έργα τους που παραμένουν ανεξίτηλα στις σελίδες της.

Και κάπου εκεί, μένω και αναζητώ, τις γυναίκες τις ζωής τους. Όχι από διάθεση κουτσομπολιού, ούτε για να δω αν ήταν όμορφες, έξυπνες, καλλιεργημένες, καπάτσες ή αν ήταν ξελογιάστρες. Μόνο για να δω, αν έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στο οικοδόμημα της ιστορίας των ανδρών, με τη σκέψη στην κλισέ φράση που μου λέγε η μάνα μου με νόημα ότι « Πίσω από έναν επιτυχημένο άνδρα, κρύβεται μια δυναμική γυναίκα».

Δεν  μπόρεσα όμως πάλι ποτέ, να αποφύγω τον πειρασμό και να μην αναρωτηθώ, για τις απλές γυναίκες της διπλανής πόρτας. Αυτές, που μεγάλωσαν μαθαίνοντας πώς να φροντίζουν το σπίτι, το σύζυγο, τα παιδιά, πώς να μαγειρεύουν, πώς να φροντίζουν τα λουλούδια στην αυλή τους. Με πραγματικά ιώβειο υπομονή για όλα…

Για όλες εκείνες, που ποτέ δεν μπόρεσαν να αφιερώσουν ένα λεπτό στον εαυτό τους, που ποτέ δεν τους επετράπη να μείνουν για λίγο μόνες με τη σκέψη τους. Πραγματικά μόνες με τη σκέψη τους, λες και κάτι τέτοιο θα ήταν επικίνδυνο. Πόσο άραγε;

Και αναρωτιέμαι, γιατί οι ιστορίες τους είναι λιγότερο σημαντικές. Γιατί το να παλεύεις με νύχια και με δόντια να μεγαλώσεις τα παιδιά σου- μόνη πολλές φορές- είναι λιγότερο σπουδαίο; Γιατί οι αγωνίες τους, η πίστη τους, η αγάπη, το κουράγιο τους, η προσμονή τους, η εγκατάλειψη του εαυτού τους, δεν συγκίνησαν ποτέ την Ιστορία. Γιατί η ιστορία δεν μίλησε ποτέ στις σελίδες της για τις «απλές γυναίκες». Αυτές τις ηρωίδες της ζωής…